Για όσους δεν το κατάλαβαν, αλλά και για όσους παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι η «αριστερή» κυβέρνηση των ζόρικων και ασυμβίβαστων, ου μόνον «αντιμνημονιακών» αλλά και …μνημονιοσχιστών, Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου, μόλις αποδέχθηκε το τέταρτο μνημόνιο, το δεύτερο δικό της μέσα σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο στην εξουσία, παραθέτω εδώ ένα επίσημο κείμενο. Την προτελευταία παράγραφο από την ανακοίνωση του «Γιούρογκρουπ» για την συμφωνία που επετεύχθη, μετά από το «ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώστε τους», στο οποίο επιδόθηκε η συγκυβέρνηση το Σαββατοκύριακο:
Το Eurogroup καλεί τους θεσμούς και τις ελληνικές αρχές να ολοκληρώσουν τις επόμενες ημέρες την τεχνική εργασία για τη συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο (Staff level agreement) αναφορικά με την πρώτη αξιολόγηση, συμπεριλαμβανομένου του μηχανισμού έκτακτης ανάγκης. Στο πλαίσιο αυτό το Eurogroup προσβλέπει να λάβει γρήγορα το σχέδιο του συμπληρωματικού μνημονίου αντίληψης, συμπεριλαμβανομένης της τελικής πλήρους λίστας προαπαιτούμενων καθώς επίσης και την έκθεση συμμόρφωσης για την πρώτη αξιολόγηση. Καλεί τις ελληνικές αρχές να λάβουν άμεσα μέτρα για να εφαρμόσουν τα προαπαιτούμενα, ακόμη και με την υιοθέτηση της σχετικής νομοθεσίας.
Και βεβαίως η αξιωματική αντιπολίτευση, που είναι απολύτως συνυπεύθυνη για το ότι φθάσαμε ως εδώ, δεν έχει στην ουσία να πει πολλά πράγματα, παρά να υπόσχεται πως, όταν θα λάβει την εξουσία, θα μειώσει του φόρους. Έτσι συμβαίνει πάντοτε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τα κόμματα που ενστερνίζονται την «φιλελεύθερη» οικονομία, μονίμως υπόσχονται μειώσεις φόρων ως εργαλείο για να επιτύχουν την ανάπτυξη.
Ανάγκη ειλικρινείας. Όταν μειώνεις δραστικώς την άμεση φορολογία σε κέρδη και υψηλά εισοδήματα, το τίμημα είναι η περαιτέρω μείωση του κοινωνικού κράτους. Αν υπόσχεσαι αμφότερα ως «πακετάκι» παροχής, ή δε λες την αλήθεια, ή δεν γνωρίζεις τι θα προκύψει από την πολιτική σου.
Επειδή το «λεφτά υπάρχουν» αποδείχθηκε τραγική αυταπάτη, εκείνο που μας χρειάζεται δεν είναι η μείωση της άμεσης φορολογίας των πλουσιότερων. Αλλά η απαλλαγή των πενεστέρων από την αγριότητα της έμμεσης φορολογίας. Στην οποία καταδικάζεται εκείνος που καλείται να «ζήσει» με μισθό γύρω στα πεντακόσια και σύνταξη γύρω στα τριακόσια πενήντα ευρώ. Πληρώνοντας τους ίδιους έμμεσους φόρους, ως ποσοστό επί της κατανάλωσης βασικών αγαθών, από το ψωμί ως το γάλα, και απαραίτητων πια υπηρεσιών, όπως το κινητό και το διαδίκτυο, με εκείνους που δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
