Ο 33ος Ψαλμός, μοιάζει να περιγράφει, κατά τον καλύτερο τρόπο, αυτό που καταγράφεται με τα αποτελέσματα των γαλλικών προεδρικών εκλογών της Κυριακής, ως επιστέγασμα των πολιτικών διεργασιών της τελευταίας εικοσαετίας: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν».
Στην διάρκεια της Τέταρτης Γαλλικής Δημοκρατίας (1946-1958) και της Πέμπτης, που διαμορφώθηκε από τον στρατηγό Ντε Γκολ, μέσω δημοψηφίσματος, και ισχύει έως σήμερα, υπήρχαν τρία πανίσχυρα κόμματα: Το Γκολικό, που ανέδειξε τέσσερις προέδρους (Σαρλ Ντε Γκολ, Ζωρζ Πομπιντού, Ζακ Σιράκ και Νικολά Σαρκοζί). Το Σοσιαλιστικό, που από το 1981 ανέδειξε τρεις πρόεδρους (Φρανσουά Μιτεράν, Λιονέλ Ζοσπέν και Φρανσουά Ολάντ). Και το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλία το όποιος στα χρόνια του Ζωρζ Μαρσαί υπήρξε παντοδύναμο και στήριξε την πρώτη κυβέρνηση του Μιτεράν, έχοντας προσχωρήσει, αν και με «μισή καρδιά» στο κίνημα του «ευρωκομουνισμού», που ξεκίνησε από την Ιταλία στα χρόνια του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ.
Στην εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής, τα τρία αυτά κόμματα καταγράφηκαν ως «φτωχοί συγγενείς» του πολιτικού συστήματος. Το γκολικό κόμμα, που εκπροσωπούσε η υποψήφια για την προεδρία Βαλερί Πεκρές, συγκέντρωσε μόλις το 4,8% των ψήφων. Το σοσιαλιστικό, με υποψήφια την δήμαρχο του Παρισιού Αν Ινταλγκό τα πήγε ακόμη χειρότερα. Μόλις 1,8%. Και το ΚΚΓ, που άλλοτε είχε φθάσει ακόμη και στο 25%, μπορεί να …χαίρεται ότι τα πήγε καλύτερα από τους Σοσιαλιστές, αφού κατάφερε να εισπράξει ένα ποσοστό 2,4%.
Οι Γάλλοι ψηφοφόροι γύρισαν τις πλάτες στα παραδοσιακά, τα «συστημικά» πολιτικά σχήματα. Συσπειρώθηκαν γύρω από δυο «αντισυστημικές» παρατάξεις με διαμετρικώς αντίθετη ιδεολογία, αλά και εκφορά του πολιτικού λόγου, μεταξύ τους. Από την μια πέριξ του σαφώς ευρωπαϊστή Εμανουέλ Μακρόν. Και από την άλλη περί την ακροδεξιά, ευρωσκεπτίστρια και με ρατσιστική ρητορική Μαρίν Λεπέν. Η οποία κέρδισε τις «καρδιές» ψηφοφόρων που ανήκαν παραδοσιακώς στην γαλλική αριστερά: Εργατών και χαμηλόμισθων.
Και τι μας νοιάζει τι έγινε και τι θα γίνει στην Γαλλία; Μας νοιάζει και μας καίει. Διότι η κρίση της ακρίβειας στέλνει και εδω παραζαλισμένους ψηφοφόρους σε νεοφανείς και υπάρχοντες λαϊκιστές. Όχι τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή αυτός δοκιμάσθηκε στην εξουσία. Αλλά ακόμη και σε σκληρά ακροδεξιά σχήματα, από τον Κασσιδιάρη, ως τον Χίο και τους Μπογδάνο-Κρανιδιώτη-Τζίμερο. (Αν ζούσε και ο Τράγκας θα εισέπραττε και αυτός).
Αν δεν βρείτε ρεαλιστικές λύσεις, κ. Πρόεδρε, κινδυνεύετε να χάσετε από τα δεξιά σας.
