Το πρόβλημα ξεκινά όταν πιάσεις τον εαυτό σου να εξιδανικεύει το παρελθόν συστηματικά. «Τότε που είχαμε ωραία εστιατόρια». «Τότε που τα κλαμπ ήταν γεμάτα». «Τότε που η μουσική ήταν αληθινή» και πάει λέγοντας.
Όταν αρχίσει να συμβαίνει αυτό, σημαίνει ότι αρχίζει κάποιος και αποκτά απόσταση από την τρέχουσα πραγματικότητα. Βγάζει τον εαυτό του εκτός αυτής και ως παρατηρητής κάνει στο μυαλό του συγκρίσεις με το παρελθόν και συχνά αναρωτιέται τι πήγε στραβά και κατέληξε η νεολαία να ακούει τραπ. Παλιότερα συνέβαινε αυτό με τη ραπ (άραγε που να βρίσκεται σήμερα η περιβόητη μάνα ράπερ;).
Σε περίπτωση, λοιπόν, που αρχίσει να σας συμβαίνει αυτό, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεστε, κάντε στον εαυτό σας τη χάρη να σκεφτείτε τι κάνατε, τι τρώγατε ή τι ακούγατε όταν ήσασταν νέοι και πολύ περισσότερο πως όλα αυτά φαινόταν τότε στους γονείς, παππούδες και θείους σας.
Μην αφήσετε εαυτούς να πέσουν στη λούμπα της παρελθοντολαγνείας σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεστε. Υπάρχουν 75άρηδες με φρέσκια ματιά 18άρη και 40άρηδες που έχουν μπει στην κατάψυξη και η μόνη τους προσπάθεια να εκμοντερνιστούν είναι μαθαίνοντας τι σημαίνει cringe. Δεν θέλουμε άλλους μπαρμπάδες που θέλουν να καθίσουν με τη νεολαία, αλλά ανθρώπους που σε κάθε ηλικία αντιλαμβάνονται τις συνθήκες. Όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.
