Aυτή η ιστορία με τις αντιγραφές είναι «πιασάρικη», λόγω του μεγέθους της ηλιθιότητας που αποτυπώθηκε σε 106 ίδιες εργασίες.
Το Πανεπιστήμιο της Πάτρας δεν είναι προφανώς το μοναδικό που συμβαίνουν αυτά. Μακάρι να ήταν αλλά δεν είναι. Η συγγραφή εργασιών για φοιτητές ήταν και είναι ωραιότατος και προσοδοφόρος τρόπος για να βγάλουν κάποιοι παλιοί -συνήθως-φοιτητές τα προς το ζην.
Εξάλλου η έννοια του plagiarism είναι ψιλά γράμματα για το ελληνικό πανεπιστήμιο, στο οποίο ισχύει το «ο κλέψας του κλέψαντος».
Θυμάμαι ότι τελειώνοντας το ελληνικό πανεπιστήμιο και συνεχίζοντας στο αγγλικό, είχα τρομοκρατηθεί αρχικά απο τις υπεύθυνες δηλώσεις που έπρεπε να συμπληρώνω για κάθε εργασία ότι αποτελούσε δική μου έργο και όχι κλεμμένο.
Τη σήμερον ημέρα, βέβαια, υπάρχει ο γούγλης αφενός, αλλά και τα υπόλοιπα λογισμικά ανίχνευσης λογοκλοπής (π.χ. plagscan, free plagiarism checker), τα οποία εξυπηρετούν ακριβώς αυτή την περίπτωση. Και καθώς οι περισσότερες εργασίες είναι σε word κείμενα είναι πολύ εύκολο ακόμα και κάποιος άπειρος καθηγητής να ανιχνεύσει που υπάρχει το πρόβλημα.
Αντιγραφή πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει αντιγραφή, γι’ αυτό και το πρόβλημά μας δεν είναι τα μεμονωμένα κρούσματα.
Το πρόβλημά μας είναι ότι όλοι όσοι τελείωσαν αντιγράφοντας ή παρακαλώντας για να περάσουν ένα ψωρομάθημα, στο τέλος της ημέρας αξιώνουν να θεωρούνται το ίδιο ικανοί με όσους τα κατάφεραν με τις ικανότητές τους.
Ιωάννα
[email protected]
