Η τρέχουσα επικαιρότητα είναι γεμάτη από συνταρακτικά γεγονότα!… Κατά το πλείστον τραγικά, δυσάρεστα, θλιβερά. Σε τέτοιο βαθμό, που η απλή και μόνο τηλεγραφική αναφορά τους να συντριβεί ψυχολογικά τον καθένα.
Γι’ αυτόν τον λόγο, ενσυνείδητα γίνεται η αποφυγή ακόμη και ονομαστικά αυτών, για να μην επανέρχονται στο νου μας οχληρές και φρικιαστικές εικόνες και παραστάσεις.
Ας στρέψουμε την συζήτηση σε άλλα θέματα, ολιγότερον οδυνηρά, που αναδύονται όμως από τα οδυνηρά. Δεν είναι, βέβαια, ούτε εύθυμα, ούτε ευφρόσυνα, ωστόσο δεν είναι από εκείνα που σε «μαζεύουν την ψυχή κουβάρι».
Απ’ τα οδυνηρά προέρχεται κι αυτό. Είναι αλιευμένο από τα παφλάζοντα κύματα του αχανούς ωκεανού του αθλητισμού. Του κλασικού αθλητισμού, με τις αμέτρητες συγκινήσεις.
Ο λόγος για τον μεγάλο Ολυμπιονίκη, τον Γιώργο Ρουμπάνη!…
Ο οποίος, στις αρχές της εβδομάδος, άφησε τον μάταιο ετούτο κόσμο και με το τελευταίο άλμα του, «πέταξε» στα ουράνια, πλήρης ημερών, – στα 96 του χρόνια – και επιτευγμάτων.
Ο Γιώργιος Ρουμπάνης ήταν υιός του Γυμναστή Σάββα Ρουμπάνη, αδελφός του πανελληνιονίκη του ακοντισμού Αριστείδη και αθλητής του Παναθηναϊκού αρχικά και του Πανελληνίου στη συνέχεια. Έγινε πρωταθλητής Ελλάδος στο άλμα επί κοντώ, παίρνοντας ταυτόχρονα από τον εξίσου ικανό επικοντιστή Ρήγα Ευσταθιάδη, το ρεκόρ και με 4.30 μ. κατετάγη 6ος στους Πανευρωπαϊκούς της Βέρνης, το 1954. Πήγε στην Αμερική για σπουδές, με δύο… κοστούμια δανεικά από τον Πρόεδρο του Πανελληνίου, Σπύρο Σκούρα και με μερικά χρήματα, που είχε συγκεντρώσει από την θητεία του στο στράτευμα, ως Αξιωματικός. Παράλληλα εργαζόταν σε αρτοποιείο, αλλά ήδη είχε διακριθεί ως επικοντιστής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Η εργασία του τον βοήθησε να κάνει γεροδεμένο σώμα και ευέλικτο κορμί και το 1956 έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης, στους οποίους έδειξε και τις ψυχικές του αρετές: Την θέληση, την μαχητικότητα, το ακμαίο ηθικό, καθώς ο τελικός του αγωνίσματος διήρκεσε… 11 ώρες!… Τίποτε, όμως, δεν στάθηκε εμπόδιο να φθάσει στον στόχο του. Ούτε οι αντίπαλοί του από 19 Χώρες, ούτε ο δυνατός άνεμος που φυσούσε, τον έβγαλαν εκτός μάχης. Με καρδιά λιονταριού πάλαιψε και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, με επίδοση 4.50 μ., μετά τους δύο πρώτους Αμερικανούς, Μπομπ Ρίτσαρντς και Μπομπ Γκουντόφσκι.
Σε λίγες ώρες δέχθηκε συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από τον Βασιλέα Παύλο, τον Πρωθυπουργό Κων/ντινο Καραμανλή, τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων, ενώ στην επιστροφή του τον περίμεναν χιλιάδες λαού, να τον αποθεώσουν, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Ο Πρωθυπουργός Κων/ντίνος Καραμανλής, που δεξιώθηκε την αποστολή, είπε στον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων να φροντίσει ώστε να δοθεί ο βαθμός του Συνταγματάρχου στον Γιώργο Ρουμπάνη και να επισπευσθούν οι διαδικασίες για να γίνει Στρατηγός!…
Ο πατέρας του Σάββας Ρουμπάνης, όμως, ένας απλός γυμναστής, γυρίζει στον Πρωθυπουργό και του λέει: Πρόεδρε, αυτό αποκλείεται. Τα παιδιά γυμνάζονται για τον αθλητισμό και την υγεία τους. Ο αθλητισμός είναι βιολογική ανάγκη και πολιτισμός. Έτσι μεγαλώσαμε εμείς!…
Και φυσικά ο Γιώργος Ρουμπάνης παρέμεινε – με την αξία του και μόνο – ο μεγάλος Ολυμπιονίκης, που χάρισε στην Ελλάδα Ολυμπιακό μετάλλιο, ύστερα από 44 χρόνια, από το 1912 δηλαδή, όταν ο Κώστας Τσικλητήρας είχε χαρίσει στην Ελλάδα χρυσό μετάλλιο, στο άλμα εις μήκος άνευ φοράς.
Ο Γιώργος Ρουμπάνης, λοιπόν, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για την νεολαία μας, σήμερα. Ειδικά για την νεανική ομάδα της «Κοζάνης» πρέπει να είναι το ίνδαλμά της, αφού τα φυσικά και ψυχικά εφόδια, που έδειξε στην Ολυμπιάδα της Μελβούρνης διεσκόρπισαν τα όποια εμπόδια.
Θέληση – Μαχητικότητα – Ακμαίο Ηθικό – Διάρκεια – Στόχος, έφεραν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Η νεανική ομάδα της «Κοζάνης» δεν έχει παρά να θωρακισθεί με αυτά τα εφόδια και να ριχθεί την Κυριακή στην έδρα του Θεσπρωτού, με ένα και μόνο σύνθημα: Σαν τον Γιώργο Ρουμπάνη κι εμείς!…
«Κοζάνη», ήρθε η ώρα να πάρεις την «ρεβάνς», από τον Θεσπρωτό, μέσα στην έδρα του. Μπορείς!… Αρκεί οι ποδοσφαιριστές να δώσουν το άπαν των δυνάμεών τους. Έχουν τις δυνατότητες και χωρίς να παραγνωρίζουν την πραγματικότητα, να διατρανώσουν την πίστη τους: Πάμε για το «διπλό» στον Θεσπρωτό!… Τους το οφείλουμε!…
Δημ. Κλείδης – www.xronos-kozanis.gr
