Αυτό είναι ένα ερώτημα, το οποίο έρχεται και επανέρχεται κι ακούγεται από πολλούς. Ως απορία απο τους πιο καλοπροαίρετους, ως αμφισβήτηση απο τους κακοπροαίρετους. Γιατί οι πρόσφυγες αφήνουν την πατρίδα τους και επιλέγουν να ακολουθήσουν το δρόμο της ξενιτιάς;
Δε χρειάζεται και πολλά για να καταλάβεις ότι δεν αφήνει εύκολα κάποιος τον τόπο του, βάζοντας όλη τη ζωή του σε ένα σακίδιο και σέρνοντας απο πίσω τα κουτσούβελά του. Θα πρέπει να έχει κάποιο λόγο και μάλιστα πολύ σοβαρό. Όποιος έχει δει τα άπειρα βιντεάκια που κυκλοφορούν με τις εικόνες απο τη Χομς ή άλλες πόλεις κοντά στη Δαμασκό, έχει πάρει μια ιδέα για το τι συμβαίνει.
Κανείς δεν ξεκινάει μια ωραία πρωία για να περάσει βουνά και θάλασσες με τρύπια παπούτσια και μουσκεμένα ρούχα, χωρίς λόγο. Κανείς δεν παίζει κορώνα γράμματα τη ζωή των παιδιών του, βάζοντας τα σε τρύπια φουσκωτά, αν πρώτα δεν έχει σιγουρευτεί ότι δεν γίνεται αλλιώς. Και συνήθως αυτός που το κάνει αυτό, δύσκολα σταματιέται. Δεν τον πτοούν ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι φράχτες τους.
Επομένως το ερώτημα δεν είναι γιατί φεύγουν αυτοί οι άνθρωποι απο την πατρίδα τους, αλλά πως θα γίνει να τελειώσει αυτή η ιστορία και να μείνουν στην πατρίδα τους. Εκεί όπου θα είναι καλύτερα για όλους.
Ιωάννας Κωσταρέλλα
