Κάποτε όταν κάποιος αναλάμβανε μια δουλειά του δημοσίου, συνηθίζονταν να δίνει κι ένα μικρό «δωράκι», άλλοτε για την υπηρεσία κι άλλοτε….για το σπίτι του αιρετού ή ακόμα και του υπαλλήλου που έδινε τη δουλειά. Ήταν μια σιωπηρή συμφωνία, σε καιρούς που το χρήμα έρεε άφθονο και οι υπερτιμολογήσεις έφθαναν για να χτίσεις σπίτι. Πολλοί απο μας θυμόμαστε την περιβόητη ιστορία με το πετρέλαιο του Παντείου Πανεπιστημίου που εκτός απο τις αίθουσες διδασκαλίας, θέρμαινε και τα σπίτια αρκετών καθηγητών και διοικητικών υπαλλήλων.
Έκτοτε πολλά άλλαξαν στη χώρα, καθώς το επέβαλαν τα νέα δεδομένα. Πολλά, εκτός από κάποια μυαλά, που έμειναν ακόμα κολλημένα να νοσταλγούν εκείνες τις εποχές.
Κάτι ανάλογο διηγούνταν τις προάλλες επιχειρηματίας της περιοχής που βγήκε μειοδότης σε διαγωνισμό προμηθειών. Μη φανταστείτε τίποτα μεγάλες προμήθειες. Προς μεγάλη του έκπληξη, λοιπόν, δέχθηκε το τηλεφώνημα του εντολέα του διαγωνισμού, ο οποίος και του ζήτησε το «μπαξίσι» (για την υπηρεσία βέβαια!) σε είδος. Ο επιχειρηματίας μας του αρνήθηκε, καθώς το κέρδος του ήταν ούτως ή άλλως οριακό και η διαδικασία που τηρήθηκε απολύτως διαφανής.
Έφυγε, όμως, με την απορία του τι θα συνέβαινε αν είχε ανακηρυχθεί μειοδότης σε κάποιο διαγωνισμό εκατομμυρίων. Όσοι ακούσαμε την ιστορία δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Θαυμάσαμε, όμως, το περισσό θράσος του εν λόγω προσώπου, που δε «μάσησε» να ζητήσει το …δωράκι, με κίνδυνο να βγει εκτεθειμένος.
Ιωάννα
