Το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη ίσως είναι μία από τις μεγαλύτερες μπόρες των τελευταίων ετών στη χώρα μας. Προηγήθηκαν κι άλλες μπόρες όμως, άλλες μικρές κι άλλες πιο μεγάλες. Υπήρξαν απώλειες. Άνθρωποι έχασαν άδικα τη ζωή τους, κάποιοι τραυματίστηκαν σοβαρά, κάποιοι το ξέχασαν και συνέχισαν τη ζωή τους κι άλλοι κουβαλούν μία πικρή ανάμνηση κι ένα μαχαίρι στην καρδιά. Αυτοί που έχασαν ένα κομμάτι της ζωής τους δεν ξέχασαν, κι ούτε θα ξεχάσουν…Δεν αρκεί όμως αυτό για να γίνει η πολυπόθητη αλλαγή.
Σε κάθε μοιραίο περιστατικό υπάρχουν αυτοί που φταίνε, αυτοί που έχουν ευθύνη και νίπτουν τας χείρας τους σας πόντιοι Πιλάτοι για να αναλάβουν άλλοι να βγάλουν το φίδι από την τρύπα κι αυτοί που κρίνουν και καταδικάζουν ασύστολα.
Η κυρίευση των κοινωνικών μέσων δικτύωσης στις ζωές μας τα τελευταία χρόνια έδωσε πλέον βήμα σε όλους να εκφράζουν δημόσια την άποψή τους, να σχολιάζουν, είτε με τον πρέπων τρόπο, είτε χυδαία, να τρολάρουν κάθε τι που γίνεται, μέσα από την ασφάλεια που τους προσφέρει η τεχνολογία στον χώρο τους. Εικόνες και βίντεο με σκληρό περιεχόμενο βγαίνουν στη δημοσιότητα και γράφονται άλλα τόσα σκληρά και χυδαία λόγια, αδιαφορώντας ότι μέσα σε αυτούς που τα βλέπουν και τα διαβάζουν είναι και άνθρωποι συγγενείς των θυμάτων και παιδιά. Που πήγε ο σεβασμός στον ανθρώπινο πόνο; Θυσιάστηκε στον βωμό των like, views και των follows.
Αγανακτισμένοι πολίτες κρίνουν το ελληνικό σύστημα. Ποιο σύστημα θα ρωτήσω όμως; Πόσοι «αχθοφόροι» βρίσκονται σε θέση «σταθμάρχη» στην Ελλάδα εδώ και χρόνια; Πόσοι πληρούν τα κριτήρια για τις θέσεις που υπηρετούν και πόσοι γνωρίζουν τις ευθύνες που απορρέουν από τη θέση τους; Αν κρίνουμε από τις ερωτήσεις αξιολόγησης στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ πριν λίγες μέρες , τότε αλίμονό μας.
Οι πολίτες έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, τους βολεμένους που είτε επιλέγουν να σωπάσουν είτε απλώς να εκφράσουν ανθρώπινα τη θλίψη τους, κι αυτούς που δεν είναι βολεμένοι, αλλά πολλοί θα ήθελαν, κι επιτίθενται με κάθε τρόπο, βρίζουν, προσβάλλουν, χλευάζουν και δείχνουν πόσο θιγμένοι είναι από το πολιτικό σύστημα. Αυτό το σύστημα που όλοι οι Έλληνες τροφοδοτούν τόσα χρόνια.
Η μπόρα θα ξεχαστεί κάποια στιγμή, κι η ζωή θα συνεχιστεί μέχρι την επόμενη μπόρα. Αυτοί που θα υποφέρουν είναι οι συγγενείς των θυμάτων, όσοι έχασαν τους αγαπημένους τους , τα παιδιά τους, ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Το 2003 ταξίδεψα τελευταία φορά με τραίνο , κάνοντας τη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα, κι έκτοτε δεν ξαναμπήκα σε τραίνο. Προτίμησα άλλα μέσα μεταφοράς που θεώρησα πιο ασφαλή.
Το μαύρο χάλι που επικρατεί στο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας μας λίγο πολύ όλοι μας το ξέρουμε. Αναρωτιέμαι εάν ο ΟΣΕ είχε τα μισά έσοδα από αυτά που έχει μέχρι σήμερα, θα ίδρωνε το αυτί κάποιων να κάνουν επιτέλους κάτι; Όπως είναι γνωστό όταν κάτι σε τρέφει δεν μπαίνεις σε κόπο να το αλλάξεις. Σας να έχεις ένα μαγαζί σε μαύρο χάλι που προσφέρει κακής ποιότητας φαγητό αλλά κάθε μέρα γεμίζει κι ο τζίρος στα ύψη. Γιατί να το ανακαινίσεις αφού δουλεύει;
Κι ας μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Οι δημοσιογράφοι των μεγάλων καναλιών που σε κάθε περιστατικό μας δείχνουν το υποκριτικό τους ταλέντο και την ικανότητά τους να δικάζουν ως αναμάρτητοι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτούς τους ανθρώπους του ρεπορτάζ που ούτε παίρνουν τους υπέρογκους μισθούς και έρχονται αντιμέτωποι με σκληρές εικόνες και δύσκολες συνθήκες στην προσπάθειά τους για ενημέρωση του κόσμου. Δεν έχουν όλα τα γουρούνια την ίδια φάτσα λοιπόν.
Η ζωή είναι πέρα από τα πληκτρολόγια και τα tik tok. Στη θέση των θυμάτων θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας , κι ίσως αυτό να μας προβληματίσει ώστε να αρχίσουμε να έχουμε ορθή αντίληψη των πραγμάτων και κρίση.
Τάνια Ώττα
