Χθες το πρωί, την ώρα του ισχυρού σεισμού στην Ελασσόνα, συμμετείχα σ’ ένα εργαστήριο με περίπου 30 άτομα από κάθε μέρος του πλανήτη (από τη Βενεζουέλα μέχρι το Πακιστάν).
Καθώς μιλούσα, προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου (ούσα στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας), διαπίστωσα ότι οι συνομιλητές μου ήταν πιο έντρομοι από μένα, βλέποντας την οθόνη μου να τρέμει και όλα πίσω μου να κουνιούνται.
Μάταια προσπαθούσα να τους πείσω ότι είναι όλα ok, γιατί το επίκεντρο είναι αλλού και μπορούμε να συνεχίσουμε. Εκείνοι επέμειναν να κάνουμε ένα διάλειμμα και να εξασφαλίσω την σωματική μου ακεραιότητα. Βλέπετε εκείνοι είχαν την εικόνα μπροστά τους, αλλά όχι την αίσθηση του τι πραγματικά συμβαίνει.
Αυτές είναι οι απρόβλεπτες συνέπειες της κατοικιοποίησης της ζωής. Σε άλλες περιπτώσεις θα ήμασταν όλοι μαζί σε κάποιο χώρο και θα συμβιώναμε το γεγονός. Τώρα όλοι απομακρυσμένοι, ο καθένας στο δικό του σπίτι στην ουσία, μοιραζόμαστε με την αίσθηση της συνύπαρξης με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Είμαστε δηλαδή μαζί ψηφιακά, ανταλλάσσουμε τις σκέψεις και τις απόψεις μας για τα διάφορα θέματα, αλλά δεν μοιραζόμαστε τις εμπειρίες και τα συναισθήματα που μόνο η φυσική συνύπαρξη μπορεί να εγγυηθεί.
Αυτό λέγεται κατοικιοποίηση της ζωής και πολλές από τις προεκτάσεις του, ζούμε ήδη εδώ και καιρό με διαφορετικές αφορμές.