Προχθές ο Δήμαρχος Σερβίων Χρήστος Ελευθερίου προχώρησε σε μια ενέργεια που δείχνει ότι δεν έχει κατανοήσει το ρόλο που έχει αναλάβει, αλλά ούτε και το ρόλο που έχει η δημοσιογραφία. Απέστειλε εξώδικη διαμαρτυρία στην Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας Θράκης (ΕΣΗΕΜΘ), ζητώντας να ανακαλέσει ανακοίνωσή της με τίτλο «Απαξίωση δημοσιογράφων από τον Δήμαρχο Σερβίων» (https://esiemth.gr/apaxiosi-dimosiografon-apo-ton-dimarcho-servion/).
Να θυμίσουμε ότι τα γεγονότα που οδήγησαν στην επίμαχη ανακοίνωση συνέβησαν προ ενός μήνα, όταν ο ίδιος μαζί με τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου, προχώρησαν σε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εναντίον δημοσιογράφων. Τότε, μάλιστα, από τούτη εδώ τη στήλη γράφαμε ότι «τα τελευταία δημοτικά συμβούλια Σερβίων θα καταγραφούν στις μελανές σελίδες της αυτοδιοίκησης, ως προς την ποιότητα του λόγου που εκφράστηκε, από τους θεσμικούς παράγοντες. Θα μπορούσαν, επιπλέον, να αποτελέσουν και παραδείγματα προς αποφυγή σε εγχειρίδια πολιτικής επικοινωνίας».
Αντί, λοιπόν, ο κ. Δήμαρχος να λάβει σοβαρά υπόψη την ανακοίνωση, αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση, προσπερνώντας το γεγονός ότι «η οξεία κριτική των εκλεγμένων και εν γένει δημοσίων λειτουργών επιβάλλεται, ώστε να μπορούν οι πολίτες να αξιολογήσουν την ικανότητά τους για το δημόσιο ρόλο που έχουν ή θέλουν να αναλάβουν και συνακόλουθα να συμμετέχουν ενεργά στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων», όπως αναφέρει η Χριστίνα Βρεττού στο «Η αιχμηρή κριτική ως συνταγματικό δικαίωμα».
Στρέφεται δε εναντίον μιας ολόκληρης ένωσης δημοσιογράφων, της οποίας ο ρόλος είναι να φροντίζει ότι τα μέλη της μπορούν να κάνουν ελεύθερα τη δουλειά τους, χωρίς να εκφοβίζονται.
Αγνοεί (πιθανότατα και οι συμβουλάτορές του) ότι υπάρχει νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (βλ. υπόθεση Μπαλάσκας εναντίον Ελλάδας) που βασίζεται στο άρθρο 10 (ελευθερία έκφρασης) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σύμφωνα με την οποία όταν οι αξιολογικές κρίσεις λαμβάνουν χώρα σε πλαίσιο συζητήσεων επί θεμάτων δημοσίου ενδιαφέροντος, τότε τυχόν καταδίκη συνεπάγεται μη αναλογικό περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης.
Σε μια χώρα που πληθαίνουν καθημερινά οι περιπτώσεις εκφοβισμού, αλλά και αυτολογοκρισίας των μέσων, καμία τέτοια περίπτωση δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη.
