Η τεχνολογία προσφέρει χρήσιμες δυνατότητες για την εξ αποστάσεως μαθησιακή διαδικασία. Ιδίως αυτήν την περίοδο που προαλείφεται να μείνει στην παγκόσμια ιστορία ως «εποχή του κορονοϊού». Αλλά δεν είναι πανάκεια. Δεν ενδείκνυται για όλες τις περιπτώσεις. Για κάποιες είναι περισσότερο από αναγκαία. Και ενώ πολύ λόγος γίνεται για την τηλεκπαίδευση στα σχολεία –με αφορμή βεβαίως και τις καταλήψεις- δεν φαίνεται να είναι έτοιμη η πολιτεία να την εφαρμόσει εκεί που υπάρχουν περισσότεροι κίνδυνοι. Στην μετεκπαίδευση ενηλίκων.
Τηλεκπαίδευση στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία, ακόμη και αν τεχνικώς και οραγνωτικώς ήταν απολύτως εφικτή, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Διότι, το σχολείο, στην περίπτωση των μικρών παιδιών έχει έναν τριπλό ρόλο. Δεν περιορίζεται μόνον στην μαθησιακή διαδικασία. Στην μεταφορά γνώσεων. Έχει δυο επιπλέον σημαντικές αποστολές:
*** Την διαμόρφωση χαρακτήρων, με την άμεση διδασκαλία κοινωνικής αγωγής, από τους εκπαιδευτικούς προς τους μαθητές. Ιδίως για το πώς πρέπει να φέρονται ως μέλη μιας ομάδας. Αυτό που λέμε «κοινωνικοποίηση» του ατόμου. Μια διαδικασία απολύτως αναγκαία για την διαμόρφωση αυριανών πολιτών με δημοκρατικά φρονήματα, αισθήματα αλληλεγγύης, ευαισθησία για το περιβάλλον, αποστροφή στην βία και ό,τι άλλο μπορούν να διδάξουν οι εκπαιδευτικοί, παίρνοντας εν πολλοίς αφορμές, από όσα διαδραματίζονται σε μια μαθητική κοινότητα.
*** Την υποβοήθηση των γονέων. Ιδίως εκείνων των οικογενειών όπου εργάζονται αμφότερα τα μέλη του ζεύγους. Χωρίς να διαθέτουν την πολυτέλεια άμεσης στήριξης από παππούδες και γιαγιάδες. Όποτε, το να φεύγουν για την εργασία τους, αφήνοντας «μόνο στο σπίτι» ένα μικρό παιδί, με συντρόφια μόνον την τηλεόραση και τον υπολογιστή, δεν είναι ό,τι καλύτερο για την ασφάλεια του παιδιού και την …ανασφάλεια των γονέων.
Αφήστε λοιπόν τα σχολεία να λειτουργούν –κορονοϊού επιτρέποντος- στην παραδοσιακή τους μορφή. Οργανώνοντας βεβαίως τις υποδομές και την μετεκπαίδευση των εκπαιδευτικών, για παν ενδεχόμενο. Και νοιαστείτε για εκείνους που καλούνται, κυρίως λόγω της μεγάλης κλίμακας ανεργίας, να καθίσουν στα θρανία σε μεγάλη ηλικία, είτε για επιμόρφωση, είτε για εντελώς νέο επαγγελματικό προσανατολισμό, ελπίζοντας μήπως βρουν κάποια δουλειά.
Όταν κάποιος, η κάποια, ξαναπερνά σε φάση μαθητείας στα σαράντα η τα πενήντα, λίγο έως πολύ, έχει και τα …υποκείμενα του. Είναι δηλαδή πολύ πιο ευάλωτος από ένα παιδί του δημοτικού. Εδώ λοιπόν είναι περισσότερο αναγκαία η τηλεκπαίδευση. Σήμερα, όχι αύριο.
