Στο πολεμικό συμβούλιο πριν από την ναυμαχία της Σαλαμίνας ο Ευριβιάδης ύψωσε το ραβδί του για να χτυπήσει τον Θεμιστοκλή, επειδή ο τελευταίος επέμενε να μείνει ο ελληνικός στόλος εκεί και να πολεμήσει τον περσικό. Τότε ο Θεμιστοκλής του απάντησε με το παροιμιώδες: «Πάταξον μεν, άκουσον δε!».
Έκτοτε αυτή η φράση χρησιμοποιείται συχνά για να δηλώσει τη σημασία του να ακούσει κάποιος την επιχειρηματολογία του συνομιλητή του και ύστερα να εκφράσει την άποψή του.
Εντός της μπλογκόσφαιρας η φράση αυτή δεν έχει καμία θέση, αφού οι περισσότεροι ανωνύμως και χωρίς να έχουν σαφή εικόνα για το λέγεται ή τι γίνεται, σπεύδουν να λιθοβολήσουν όποιον εκφέρει άποψη διαφορετική, έμπλεοι θυμού που εκτονώνεται μέσω της σύνταξης δηλητηριωδών και αόριστων σχολίων.
Έτσι στα νέα μέσα πολλές φορές κυριαρχεί η ψευδαίσθηση της διαλεκτικής και της αμφίδρομης επικοινωνίας, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που επικρατεί είναι μια οργισμένη αντίδραση που στρέφεται κατά πάντων, χωρίς στην ουσία κανένα νόημα.
Γιατί για να έχει νόημα η όποια κριτική πρέπει να γίνεται επώνυμα, με συγκεκριμένη στόχευση και από ανθρώπους που κάνουν κάτι, όχι όμως κι από εκείνους που με το ένα χέρι στο πληκτρολόγιο και το άλλο στο τηλεκοντρόλ αδειάζουν το θυμό τους προς πάσα κατεύθυνση.
Πάταξον μεν, άκουσον δε
Μοιραστείτε την είδηση
