Επιτρέψτε μου να μη συμφωνώ με το πνεύμα της φράσης που έχει πολλάκις υποστηριχθεί, ότι δηλαδή «οι λαοί δεν αυτοκτονούν», υπό την έννοια ότι κανένας λαός δεν κάνει πολιτικές επιλογές που τον οδηγούν στον θάνατο. Η προαιώνια παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από λαούς που οδηγήθηκαν στην εξαφάνιση, επειδή ακριβώς ακλούθησαν ηγεσίες που τους έσυραν σε περιπέτειες. Αλλά ας μην πάμε αιώνες πίσω, σε Χαλδαίους, Ασσύριους, Ετρούσκους και άλλους. Ας σταθούμε στα πιο κοντινά.
Αν προσέξουμε λαϊκές συμπεριφορές, εδώ στη γειτονιά μας, στην Ευρώπη, μπορεί μεν οι λαοί να μην αυτοκτονούν με τις πολίτικες επιλογές τους, αλλά πολύ συχνά αυτοτραυματίζονται βαρύτατα. Να μην ξεχνάμε ότι λαός ήταν αυτός που στήριξε, ολοψύχως και με φανατισμό το Τρίτο Ράιχ στη Γερμανία. Λαός ήταν αυτός που ακολούθησε στην «μεγάλη πορεία» του τον Μουσολίνι και τους φασίστες του στην Ιταλία. Την ίδια Ιταλία που λίγα χρόνια πριν, λαός, με την ελεύθερη έκφραση της βούλησης του, αποθέωνε τον Μπερλουσκονισμό. Στην ίδια Ιταλία που τώρα απελαύνει ακαθέκτως το «Κίνημα των Πέντε Αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο με μια θολή ιδεολογία, αμάλγαμα λαϊκισμού, εθνικισμού και αντιευρωπαϊσμού. Με τους πολίτες της Ρώμης, σε ποσοστό 67% να το επιλεγούν, στο πρόσωπο μιας ευειδούς 37χρονης, για να διοικήσει την «αιώνια πόλη».
Γι’ αυτό επιμένω να θαυμάζω την πολιτική ωριμότητα των συμπατριωτών μου. Και όταν ακόμη ξεγελιούνται, είναι για λίγο. Ο ελληνικός λαός, από το 1974 και μετά, έδωσε σε όλους την ευκαιρία να γράψουν το όνομα τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία. Από την Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Από τον άλλοτε περιθωριοποιημένο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως τον απόβλητο του «Βαθέως ΠΑΣΟΚ» Κώστα Σημίτη. Ακόμη και στους επιγόνους των Καραμανλή και Παπανδρέου. Αλλά όλες οι ισχυρές εντολές του είχαν και το στοιχείο της ανάκλησης. Σε κανέναν δεν έμεινε αμετανοήτως προσκολλημένος.
Τώρα έδωσε και στην εμφανιζόμενη ως «ριζοσπαστική Αριστερά» την δίκη της ευκαιρία. Η ηγεσία της οποίας, αντιλαμβανόμενη ότι, μετά από δυο ευκαιρίες, έχουμε ήδη μπει στην τροχιά της «ανάκλησης», ψάχνει να βρει έναν εκλογικό νόμο να τη βολέψει. Ξεχνώντας όσα διδάσκει η πρόσφατη πολιτική ιστορία μας. Ότι δηλαδή, όταν αρχίσει να διαμορφώνεται ρεύμα, ένας «μαγειρευμένος» εκλογικός νόμος μπορεί να γίνει μπούμερανγκ.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
