Η ελληνική οικονομία έχει ασφυκτική ανάγκη από επενδύσεις. Όπως κάθε οικονομία. Αλλά δεν βρισκόμαστε στην εποχή όταν και διεθνώς, αλλά ακόμη περισσότερο στην «Ψωροκώσταινα» της δεκαετίας του ‘50, όταν οι κυβερνήσεις έδιναν γην και ύδωρ, προκλητικά προνόμια για να εξασφαλίσουν μια επένδυση. Αδιαφορώντας για τις επιβαρύνσεις που θα προκαλούσε στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, στην υγεία των κατοίκων και των εργαζομένων, σε άλλους τομείς τη οικονομίας όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία, η αλιεία και η μελισσοκομεία.
Τότε η Ελλάδα, βγαίνοντας κατεστραμμένη από έναν πόλεμο και έναν εμφύλιο, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει εργασία για τα παιδιά της, με αποτέλεσμα να υφίσταται την τεράστια αιμορραγία της μαζικής μετανάστευσης. Και οι κυβερνήσεις, δεξιές και κεντρώες, έδιναν άδειες για βαριές και ρυπογόνες βιομηχανίες, όπως χαλυβουργεία, ναυπηγεία, διυλιστήρια, ακόμη και σε έναν από τους φυσικώς ωραιότερους και αρχαιολογικώς σημαντικότερους κόλπους, όπως αυτός της Ελευσίνας, που καταστράφηκε πλήρως.
Έτσι ήλθε μια στρεβλή ανάπτυξη που οδήγησε σε μια άλλη καταστροφή. Στη δεκαετία του ’60, ιδίως δε στα χρόνια της δικτατορίας, με την άνθιση της αντιπαροχής, καταστράφηκε η ομορφιά, όχι μόνον της Αθήνας και του Πειραιά, αλλά και πολλών άλλων αστικών κέντρων. Ακόμη και χωριών.
Δυστυχώς, ως προς την οικονομία μας, επανήλθαμε στην εποχή της «Ψωροκώσταινας». Με το κράτος μας να επαιτεί δανεικά και τους πολίτες να εξαναγκάζονται και πάλι σε νέο κύμα μετανάστευσης. Όχι πια μόνον εργατικού δυναμικού, αλλά επιστημονικού και τεχνολογικού. Άρα έχουμε «ανάγκη και κόψιμο» για επενδύσεις. Είμαστε όμως εδώ και τέσσερις δεκαετίες μέλη της ενωμένης Ευρώπης. Που έχει κανόνες για την προστασία του περιβάλλοντος, για την αειφορία των επενδύσεων. Και αποκτήσαμε και δικούς μας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κριθεί και η επένδυση για την εξόρυξη στη Χαλκιδική. Με σεβασμό του εθνικού και κοινοτικού πλαισίου. Χωρίς υστερίες. Και χωρίς γελοιότητες. Διότι είναι γελοίο από τη μια ο πρωθυπουργός να αναζητά επενδυτές και από την άλλη η κυβέρνηση να εκφράζεται διά του …Καρανίκα, που ως γραία καταριέται την εταιρία «Στα τσακίδια el dorado και να μην στεριώσεις πουθενά». Ούτε με ανάλογης …σοβαρότητας δηλώσεις του έχοντος ανακηρυχθεί ως επί παντός αρμοδίου συντρόφου Πολάκη.
Μια τόσο σοβαρή υπόθεση, που αφορά και το ψωμί χιλιάδων ανθρώπων, δεν αντιμετωπίζεται με τέτοιες γελοιότητες.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
