Ποιος κερδίζει από την πόλωση;

Από την πόλωση δεν κερδίζουν οι πολλοί. Κερδίζουν, όμως, κάποιοι. Αυτοί που μέσα από την υπερπολιτικοποίηση των θεμάτων, επιδιώκουν εν τέλει να τα “κάψουν”.
Γιατί αυτό συμβαίνει όταν η αντιπαράθεση γίνεται οξύτατη, φεύγει από το κέντρο της και καταντάει μια ανταλλαγή συνθήματος και ατάκας.
Μόνο τις τελευταίες ημέρες το είδαμε στην περίπτωση Λιγνάδη, στην υπόθεση της απεργίας πείνας Κουφοντίνα και μόλις πριν λίγες μέρες στα όσα συνέβησαν στη Νέα Σμύρνη.
Στην όξυνση των τόνων συμβάλλουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία δημιουργούν τα δικά τους χωριά, στα οποία συσπειρώνονται οι μεν και οι δε.
Δεν είναι υπεύθυνα σαφώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την ριζοσπαστικοποίηση στο χώρο του διαδικτύου, εφόσον αποτελούν απλά ένα εργαλείο. Είναι, ας πούμε, η νέα Αγορά. Η φύση τους (που διευκολύνει την μεγέθυνση των γεγονότων), ωστόσο, σε συνδυασμό με τις συνθήκες αποκλεισμού που έχει δημιουργήσει η πανδημία, τα μετατρέπουν στο ιδανικό πεδίο αντιπαράθεσης και οξύτατης πόλωσης.
Επομένως, όταν βρισκόμαστε στη δίνη, είναι καλό να κρατάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι όλη η εικόνα και ίσως αυτή η εξατομικευμένη εκδοχή ανάγνωσης της πραγματικότητας, μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.