Πρέπει να παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν διεθνώς. Και είναι υποχρέωση των κομμάτων, ιδίως όσων διεκδικούν την εξουσία, να εκφράζουν τις θέσεις τους επί όλων των διεθνών εξελίξεων. Τίποτε πια δεν είναι τόσο μακρινό, ώστε να μας είναι αδιάφορο. Κατά τούτο είναι εύλογο να σχολιάζει η ηγεσία της αντιπολίτευσης τα τεκταίνομε στη Βενεζουέλα, ιδίως όταν το κόμμα που κυβερνά παίρνει θέση υπέρ του καθεστώτος Μαδούρο. Αλλά δεν μπορεί να ασχολείται περισσότερο με αυτό, αν δεν μπορεί να το συνδέσει, αμέσως, με την δική μας πραγματικότητα.
Οι ψηφοφόροι, που θα κληθούν να κρίνουν ποια πρέπει να είναι η πορεία της χωράς, δεν θα έχουν προ οφθαλμών τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα. Κρίνουν κυρίως από το τι τους καίει σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, άντε και εθνικό, όπως το «μακεδονικό».
Θα τους ενδιέφερε όμως να μάθουν αν η διαμόρφωση της κομματικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ είναι προϊόν «ιδεολογικής συνέπειας», ή πρόκειται για κυνικό αμοραλισμό που έχει σχέση με τον κομματικό μπεζαχτά τους. Αν δηλαδή το ταξίδι του Νίκου Παππά στο Καράκας, μπορεί να μην απέδωσε φθηνό πετρέλαιο, όπως μας υπόσχονταν, αλλά οικονομική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ από το καθεστώς Μαδούρο, δηλαδή από το αίμα του καθημαγμένου λάου της Βενεζουέλας.
Υπάρχει βλέπετε το προηγούμενο. Αυτοί που μας κυβερνούν, είναι συνέχεια του ΚΚΕ Εσωτερικού. Στο οποίοι κάποιοι επένδυσαν ελπίδες, ότι θα είναι «ευρωκομμουνιστικό», ώσπου αποδείχθηκε …μαϊμού. Διότι ήταν το μόνο κόμμα αυτής της τάσης, που αγκάλιαζε τα τυραννικά καθεστώτα Τσαουσέσκου και Κιμ Ιλ Σουνγκ. Κυνικότατα. Επί αντιπαροχή. Δεχόμενο οικονομική ενίσχυση από το αίμα των λαών της Ρουμανίας και της Βόρειας Κορέας.
Αυτό πρέπει κυρίως να αναδεικνύεται. Διότι, προφανώς, οι σημερινοί συνεχιστές του «Εσωτερικού», συνεχίζουν την …τέχνη που διδάχθηκαν από τους πολίτικους γεννήτορες τους. Στηρίζοντας ένα καθεστώς το οποίο οδήγησε μια χώρα από την ευμάρεια στην πείνα και στην τεράστια φυγή των κάτοικων της.
Στα μέσα του περασμένου αιώνα, η Βενεζουέλα συγκαταλεγόταν στις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου. Με υψηλότατο κατά κεφαλήν εισόδημα. Χάρη στα τεράστια αποθέματα των πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Τώρα, που διοικείται από μια λαϊκίστικη κυβέρνηση, που υποσχόταν δικαιότερη κατανομή του εθνικού πλούτου, ουρές πεινασμένων, κουβαλούν σακιά πληθωρικών χαρτονομισμάτων (πληθωρισμός 1000%) για να εξασφαλίσουν ένα κιλό πατάτες η καλαμπόκι.
Ας κάνουμε, έκαστος, τις σκέψεις και τους παραλληλισμούς μας.
