Ο πολιτικός λόγος, όπως εκφέρεται δημόσια σε μια χώρα, προσφέρεται για την εξαγωγή ενδιαφερόντων συμπερασμάτων. Όσοι ασχολούνται με την πολιτική επικοινωνία αντιλαμβάνονται πολύ γρήγορα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κάθε πλευρά και τους λόγους που κρύβονται πίσω από την κάθε στρατηγική.
Εμάς, όμως, μας ενδιαφέρει τι καταλαβαίνουν οι πολίτες στο τέλος μιας συζήτησης όπως η χθεσινή στη Βουλή. Κι αυτό είναι ότι πολύ απλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να παραδεχτεί το «λάθος», να απολογηθεί γι’ αυτό και να πάρει τα μέτρα του, προκειμένου κάτι τέτοιο να μην ξανασυμβεί.
Αντ’ αυτού όλοι αξιοποιούν στο μέγιστο βαθμό τις ad hominem επιθέσεις, επιχειρήματα δηλαδή ενάντια στο πρόσωπο, με άλλα λόγια την προσβολή ή τη μείωση της ηθικής υπόστασης του προσώπου και όχι την ουσιαστική κατάδειξη των ελαττωμάτων του επιχειρήματος που το πρόσωπο υποστηρίζει.
Κάθε σύγκρουση αντιμετωπίζεται μέσα από αρνητικά ηθοτικά επιχειρήματα ή άλλες ρητορικές κατασκευές, πχ. ρητορική κατασκευή του εχθρού και για την ταμπακέρα δεν μαθαίνει κανείς τίποτα.
Τέλος, η απολογία ως στρατηγική απουσιάζει από παντού, ακόμα και στις μεγαλύτερες κρίσεις, δείχνοντας έτσι και την αποτυχία της πολιτικής ως παιδευτικής διαδικασίας.
