Η διάβρωση της κοινωνίας και του δημόσιου λόγου από το λαϊκισμό είναι μια ιστορία που δεν ήρθε ξαφνικά, ούτε από το πουθενά. Απλά τώρα βρίσκεται στο απόγειό της.
Όλοι μιλούν με πάθος για όλα και ζητούν τα ρέστα από όλους. Και συνήθως οι πιο παθιασμένοι τιμητές των πάντων είναι αυτοί που προϋπήρξαν στον αφρό.
Εκείνοι είναι που υιοθετούν έναν λόγο εύκολο, «πιασάρικο» και γεμάτο επικίνδυνες λαϊκίστικες υπερβολές. Έναν λόγο που βάζει ταμπέλες και «στοχοποιεί» συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών. Εκείνοι που ουδέποτε στο παρελθόν έκαναν την αυτοκριτική του ή απολογήθηκαν για όσα έκαναν, αλλά και για όσα δεν έκαναν.
Έτσι η οργή συσσωρεύτηκε χρόνο με το χρόνο, διοχετεύτηκε σελίδα με την ιστοσελίδα, μπήκε σε ένα μπλέντερ και καταναλώθηκε λαίμαργα.
Ο ιδιότυπος αυτός πόλεμος άφησε πίσω του ένα δημόσιο λόγο σμπαράλια. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Χωρίς επιχειρήματα και χωρίς κανενός είδους ηθικές αναστολές.
Ο πολύς κόσμος διψάει για φασαρία, για καυγά. Θέλει να ξεσπάσει, να ξεδώσει. Δε θέλει ούτε να διαβάσει πολύ, ούτε να σκεφτεί. Θέλει μερικά συνθήματα. Δυο-τρία τσιτάτα και μερικές εύκολες αναγνώσεις. Όποιος τα προσφέρει, έχει τον κόσμο μαζί.
