Είπαμε να υπερβάλουμε, αλλά όχι κι έτσι. Εξηγούμαι αμέσως. Χρεώνεται, λέει, σε κάποια εστιατόρια ο πάγος, γιατί είναι λέει premium. Μετά τις premium βότκες που χρεώνονται κάτι χιλιάδες ευρώ στη Μύκονο, ήρθε και ο premium πάγος. Το νερό, το νεράκι δηλαδή του θεού, που σε συνθήκες κατάψυξης γίνεται πάγος.
Κάπως έτσι, στη χώρα που πολλοί άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και σε λίγους μήνες θα ξεπαγιάζουν γιατί δεν θα έχουν ούτε θέρμανση, καθόμαστε και συζητάμε για τον premium πάγο.
Θα μου πείτε δεν πάμε σε τέτοια εστιατόρια που χρεώνουν τον πάγο. Ελάτε μου, όμως, που η ασθένεια του premium έχει διεισδύσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας και δεν είναι μόνο τα εστιατόρια, αλλά ο καθένας που πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες και διεκδικεί την ταμπέλα του premium brand.
Και κάτι τελευταίο. Το να πουλάς παγάκια που είναι πιο μεγάλα και λιώνουν πιο αργά σε καμία περίπτωση δεν συνιστά καινοτομία. Παιχνίδι με τη βλακεία του καθενός από εμάς, που θέλει τάχα μου να ξεχωρίζει, είναι.
Premium αηδίες
Μοιραστείτε την είδηση
