Επιμέλεια: Τάνια Ώττα, δημοσιογράφος
Ατομική ευθύνη και κοινωνική υπευθυνότητα
Γράφει η Τάνια Ώττα, δημοσιογράφος
Το ζήτημα της ατομικής ευθύνης βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής μας τις τελευταίες ημέρες, όπου η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει μία από τις σοβαρότερες κρίσεις όλων των εποχών. Μία κρίση η οποία σαν ντόμινο θα παρασύρει ότι βρει μπροστά της, έως ότου φτάσει στο τέλος της. Εκεί θα μετρήσουμε κάθε είδους απώλειες και θα ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας. Κάθε πολίτης μεμονωμένα καλείται να αναθεωρήσει όχι μόνο τον μέχρι τώρα τρόπο ζωής του, αλλά και τον τρόπο που αντιμετωπίζει την ύπαρξή του μέσα στο κοινωνικό σύνολο, ως παραγωγικό ον και ως μέλος μίας ευρύτερης ομάδας ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφεται.
Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι που αρχίζει και που τελειώνει η ατομική ευθύνη του καθενός και που αρχίζει η κοινωνική ευθύνη στην οποία όλοι μας έχουμε μερίδιο συμμετοχής.
Η επίρριψη ευθυνών από τον έναν στον άλλον ανέκαθεν μας χαρακτήριζε. Είναι δύσκολο να συνειδητοποιείς ότι από σένα εξαρτώνται κι άλλοι άνθρωποι κι ότι αποτελείς μέρος μιας αλυσίδας, που αν σπάσει θα σε παρασύρει κι εσένα. Όσο δύσκολο όμως κι φαίνεται ή ακούγεται δεν είναι ακατόρθωτο. Η ζωή μας έχει διδάξει ότι με συνέπεια και υπευθυνότητα τα προβλήματα δρομολογούνται και με συνεργασία και λογική οι λύσεις βρίσκονται. Όσοι επιμένουν να είναι οπαδοί του ατομικισμού θα βιώσουν τις συνέπειες, κάποιες δυστυχώς εις βάρος του κοινωνικού συνόλου όπου ανήκουν. Εδώ λοιπόν βρίσκεται το όριο μεταξύ ατομικής και κοινωνικής ευθύνης. Όταν ανήκεις σε μία ομάδα οφείλεις να σεβαστείς κάποιους κανόνες και να θέσεις κι εσύ τους δικούς σου βέβαια, τους οποίους εάν δεν σεβαστούν οι υπόλοιποι δεν θα σου είναι και τόσο αρεστό. Έτερον εκάτερον.
Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία στην οποία ανήκουμε. Η ατομική ευθύνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνική ευθύνη. Είτε μέσα από την επαγγελματική μας θέση και ιδιότητα, είτε από την κοινωνική μας θέση, αλλά και ως άτομα ξεχωριστά, είμαστε υπεύθυνοι όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τους γύρω μας και οφείλουμε να προστατέψουμε τους πιο αδύναμους όχι από υποχρέωση αλλά από ανθρωπιά.
Η συμπεριφορά μας ως πολίτες μιας χώρας, επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο την ποιότητα της ζωής μας αλλά και την ισορροπία της κοινωνίας στην οποία ανήκουμε.
Ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί θα συνδράμουμε με τον τρόπο μας ώστε να ξεπεραστεί αυτή η κρίση , αφήνοντας όσο το δυνατόν λιγότερες πληγές.
Αγαπώ τον εαυτό μου και τους γύρω μου
Γράφει η Παναγιώτα Γάτα
Με αφορμή την κατάσταση που βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες, ας αφουγκραστούμε τα μηνύματα που λαμβάνουμε από παντού. Η ανθρωπότητα ζει καταστάσεις που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Ο κορωνοϊός, που πλέον είναι το πρώτο θέμα συζήτησης από όλους αποτελεί μία καλή αφορμή για να αποδείξουμε στους γύρω μας αλλά και στον εαυτό μας πόσο υπεύθυνοι είμαστε και πώς να διαχειριστούμε σοβαρές τις καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την υγεία μας και τη ζωή μας γενικότερα.
Πρέπει όπως αναφέρεται και από τους ειδικούς, να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής και τα μέτρα τα οποία έχουν παρθεί για να μπορέσουμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, τους αγαπημένους μας, αλλά και όλους τους συνανθρώπους μας. Έτσι, θα καταφέρουμε να δώσουμε ένα τέλος σε αυτόν τον παγκόσμιο εφιάλτη. Είναι γεγονός, ότι αυτό που ζούμε μας έχει επηρεάσει όλους. Είμαστε υπεύθυνοι και για τη δική μας υγεία αλλά και για των υπολοίπων. Κρατηθείτε γερά και μην ξεχνάτε…ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ!
Η ατομική ευθύνη προς όφελος του κοινωνικού συνόλου
Γράφει η Ιωάννα Καραθανάση
Εδώ και λίγες ημέρες βρισκόμαστε σε περιορισμό κατ’ οίκον. Είναι ένα μέτρο της κυβέρνησης προκειμένου να μειώσει την εξάπλωση του κορωνοϊού. Τα κρούσματα συνεχώς αυξάνονται και έχουμε αρχίσει να μετράμε θύματα. Η κατάσταση είναι κρίσιμη και θα πρέπει να αναλογιστούμε την ευθύνη που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας, ώστε να μην νοσήσουμε, αλλά και απέναντι στους άλλους, για να μην τους μεταδώσουμε τον ιό. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η επικινδυνότητα κυρίως για τους ηλικιωμένους ανθρώπους ή για όσους ανήκουν στις ευπαθείς κατηγορίες είναι μεγάλη.
Δυστυχώς, αυτό που παρατηρείται σε αρκετούς Έλληνες είναι ότι εκμεταλλεύονται αυτήν την κατάσταση ως μία ευκαιρία για εξόδους ή ταξίδια αναψυχής. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι θα γίνουμε σύντομα σαν την Ιταλία αν δεν τηρήσουμε τα μέτρα και τους κανόνες που πρέπει. Καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να κόβουν την ζωή σου ξαφνικά και να μην μπορείς να κάνεις όσα έκανες. Πρόκειται, όμως, για ζήτημα ζωής και θανάτου. Από την άλλη πλευρά, σκεφτείτε ότι μπορείτε να αξιοποιήσετε τις ημέρες αυτές δημιουργικά και προς όφελός σας. Είναι μία αφορμή να αναθερμάνετε τις σχέσεις σας με την οικογένειά σας κάνοντας συζητήσεις, παίζοντας επιτραπέζια ή βλέποντας ταινίες. Επίσης, καλό θα ήταν να γεμίσετε τον χρόνο σας ασκώντας το πνεύμα σας με την ανάγνωση ενός βιβλίου, που έχει παραγκωνιστεί αρκετά στην εποχή μας. Τέλος, είναι ωφέλιμο να ξεκουραστείτε και να ενισχύσετε το ανοσοποιητικό σας για να είστε καλά θωρακισμένοι απέναντι στον ιό.
Η ατομική ευθύνη συμβάλλει στο συλλογικό καλό. Μην αψηφάτε τον κίνδυνο. Προστατέψτε εσάς και τους διπλανούς σας. Έτσι, θα ενισχύσουμε και την προσπάθεια των ιατρών-ηρώων της κατάστασης.
Η δύναμη της ατομικής ευθύνης
Γράφει η Βάια Λαμπροπούλου
Μάθαμε να είμαστε οι «κάποιοι» με τα χρήματα του μπαμπά, που μπήκε μέσω κάποιου γνωστού σε μια δουλειά που έπαιρναν καλά χρήματα δίχως κόπο. Δεν σεβόμασταν ο ένας τον άλλον, δεν αναγνωρίζαμε την προσπάθεια, ξέραμε μόνο το δόλο και την πονηριά. Και με αυτά πορευόμασταν.
Και ήρθε ο καιρός να μην έχει αξία το χρήμα, ούτε η δουλειά του μπαμπά, να λαβαίνουμε τους καρπούς των δικών μας κόπων. Να βλέπουμε πως οι κόποι μας ήταν ανύπαρκτοι και τα εύσημα ανύπαρκτα επίσης.
Οι μαζικοί θάνατοι χαράζουν δρόμους στην καλλιέργεια της προσωπικότητας. Μια πανδημία μας έμαθε την αξία της λιτότητας. Είδαμε την προσωπική ευθύνη. Οι λέξεις τούτες έμμεσα δηλώνουν το μεγάλο κατηγορώ, πως μονάχα εγώ φταίω και αυτό ενέχει «τιμωρία» και έχει ως αποτέλεσμα και βάρη και βαρίδια. Μάθαμε να είμαστε ανήμποροι και ευάλωτοι και καταντήσαμε ανίκανοι .Δεν ενηλικιωθήκαμε ποτέ, καθώς φορτώσαμε όλες τις ευθύνες σε άλλους.
Το να αντέξουμε τις ευθύνες του εαυτού μας είναι ο μέγιστος στόχος ενός σπουδαίου ανθρώπου. Έτσι ξεδιπλώνεται η ευκαιρία για σωστές ανθρώπινες σχέσεις, για δημιουργία και για την πολυπόθητη ευτυχία.
Να σώσεις τον κόσμο μόνος εσύ, μόνος σου , μπορείς. Γιατί δική σου είναι η ζωή, δική σου και η ευθύνη.
Σκέφτομαι το «εμείς» για να ονειρεύομαι το «εγώ»
Γράφει η Αργυρώ Ξανθοπούλου
Είναι εντυπωσιακό αν αναλογιστεί κανείς πως το ” εγώ ” μας επηρεάζει το ” εμείς”.
Ανέκαθεν ο άνθρωπος ζούσε σε ομάδες, συμβίωνε με ανθρώπους, δημιουργούσε οικογένεια. Είχε και έχει την ανάγκη για συνύπαρξη, κοινωνικοποίηση, να μοιραστεί, να δώσει και να πάρει.
Σκέψου την οικογένεια σου και αναλογίσου… “Θα δουλέψω για να έχει η οικογένεια” , “θα μαγειρέψω για να φάμε όλοι“. Μετά σκέψου τους φίλους σου, τη σχέση σου. Θα ρίσκαρες έστω και άθελά σου να τους προκαλέσεις το παραμικρό; Σου απαντώ πως όχι. Αυτός ο κύκλος ανθρώπων ολοένα μεγαλώνει. Ο φίλος θα έχει άλλο φίλο κ.ο.κ . Ξαφνικά η έννοια του σε νοιάζομαι, η ατομική ευθύνη δεν μοιάζει και τόσο ατομική, έχει την δύναμη του συνόλου.
Αφού έχω εγώ θα έχεις κ εσύ. Αν δεν έχεις εσύ θα λείψει κι από εμένα….
Κι αν αύριο θέλεις να πας ένα ταξίδι με έναν φίλο-ή, πρέπει σήμερα να μείνεις σπίτι. Κι αν μείνεις στο σπίτι σήμερα, μετά την βόλτα σου, θα σε περιμένει ένα ζεστό φαγητό μαγειρεμένο από τη μαμά σου, ο πατέρας σου θα κάθεται εκεί έτοιμος να σε ρωτήσει πως τα πέρασες, ο αδερφός σου θα ψάχνει απεγνωσμένα το δώρο του και μια γιαγιά θα τηλεφωνεί για να δει αν το παιδί γύρισε! Αυτοί είμαστε, αυτοί ήμασταν πάντα. Μπορεί κάπου να χαθήκαμε όμως μας δίνεται η ευκαιρία να γίνουμε και πάλι εμείς !
Κορονοϊός και ατομική ευθύνη : Αδήριτη εθνική ανάγκη και υποχρέωση
Γράφει ο Χρήστος Σαλαμπουκίδης
Κορονοϊός : Από την “αγάπη” της ευθύνης του Καζαντζάκη , στην επιβεβλημένη κατανόηση και την εφαρμογή της ρήσης του προς όφελος αυτών που μας μεγάλωσαν.
Και αίφνης ξημέρωσε Κορονοϊός και όλα τα δεδομένα άρχισαν να γίνονται ζητούμενα . Και όλοι βρεθήκαμε μουδιασμένοι να κοιτάμε την καθημερινότητά μας να παγώνει και τους ρυθμούς να αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη . Διανύουμε αυτές τις πρώτες μέρες που ακόμα θεωρούμε κάποιοι πως αυτή η προς ώρας μικρή καραντίνα του “Μένουμε σπίτι “ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μίνι διακοπές . Ακούμε καθημερινά μερικοί να λένε φράσεις του τύπου “ Από εμάς θα εξαρτηθεί η εξάπλωση;” , “Ότι είναι να γίνει θα γίνει” , άλλοι πάλι στρέφουν τα πυρά τους στην κυβερνητική εντολή και για τα μέτρα που έχουν θεσπίσει οι φορείς . Πολλά μπορεί να πει κανείς για το κράτος αλλά στην παρούσα φάση όπως και σε άλλες δύσκολες στιγμές από αυτό ζητάμε λύση και προστρέχουμε στους μηχανισμούς του ως αποκούμπι . Τι γίνεται όμως όταν το κράτος μας ζητά να γίνουμε ένα κομμάτι του οργανισμούς του που θα λειτουργήσει από αυτό προς όφελος του ίδιου του σώματος των πολιτών ;
Ακούμε όλες αυτές τις μέρες την ατάκα “ Και πότε είχαμε ως Έλληνες αίσθημα ευθύνης ; Ποιος έχασε την ατομική ευθύνη να την βρούμε εμείς ; . Ε λοιπόν ήρθε η στιγμή να αποκτήσουμε και εθνική συνείδηση και ατομική ευθύνη . “ Ν’αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης .Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω “ είπε ο Καζαντζάκης και πόσοι από εμάς την αγαπάμε την ευθύνη και την εφαρμόζουμε ή θα μπορέσουμε να την εφαρμόσουμε σε στιγμές δύσκολες που χρειάζεται εθνική ομοψυχία την στιγμή που η συμφορά χτυπά την πόρτα μας ;
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή την φορά την ατομική ευθύνη πρέπει να την κάνουμε Ευαγγέλιο για το καλό όλων μας . Δεν είναι ανάγκη να μας επιβληθεί κάποια καθολική απαγόρευση για να καταλάβουμε ότι δεν πρέπει να βγούμε για άσκοπες μετακινήσεις και για να αντιληφθούμε πως τα πράγματα είναι δύσκολα . Είναι αδήριτη εθνική ανάγκη και υποχρέωση όλων μας να κάνουμε υπομονή για να περάσει και αυτή η μπόρα .
Ναι ξαφνικά οι δρόμοι νέκρωσαν , οι πόλεις σιώπησαν , τα σπίτια έγιναν “φυλακές .
Ξαφνικά τα όσα θεωρούσαμε πως είχαν αξία και μας έδιναν κύρος έγιναν ασήμαντα.
Ξαφνικά η υγεία μας που θεωρούσαμε δεδομένη αρχίζει να μοιάζει ζητούμενο
Ξαφνικά η ελευθερία κινήσεων χάθηκε και θαρρείς ο χρόνος μοιάζει πλέον πιο πολύτιμος γιατί χάνεται μακριά από τις ασχολίες μας
Ξαφνικά η γη ηρέμησε και η ησυχία η ανησυχητική μας προβλημάτισε
Ξαφνικά οι “μάσκες” που φορούσαμε αντικαταστάθηκαν με απλές μάσκες ταπεινές που έδειξαν φόβους και αδυναμίες
Ξαφνικά οι άνθρωποι που αγαπάμε και παίζουν ρόλο στην ζωή μας φίλοι , συγγενείς, γονείς, σύζυγοι ,εραστές , άνθρωποι που ερωτευτήκαμε σε αυτό το διάστημα και που μας λείπει έστω η παρουσία τους τρόμαξαν και μαζί τους τρόμαξε και η ψυχή μας . Θα μπορέσω να της πω πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της ; Θα είναι καλά να το ακούσει και να το πω ; Θα μπορέσω να πάρω αγκαλιά τους παππούδες , να αγκαλιάσω τους γονείς μου χωρίς φόβο ;
Για όλα αυτά που ξαφνικά μοιάζουν να χάνονται είναι καιρός όλοι να αναλάβουμε την ατομική μας ευθύνη , εκείνη που θα μας βγάλει πιο γρήγορα από το τέλμα και που θα μας δώσει μια ώρα αρχύτερα την δυνατότητα να επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας , στους ρυθμούς μας , στην ζωή μας . Ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή ενδοσκόπηση αυτές τις ημέρες , μήπως η πανδημία αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να καταλάβουμε αξίες και να δοκιμαστούμε στο ότι η ουσία βρίσκεται αλλού ; Ελάτε να “Μείνουμε σπίτι” όχι για να ικανοποιηθεί όπως κάποιοι λένε η κυβερνητική οδηγία αλλά για να δώσουμε τέρμα σε αυτή την νοσηρή κατάσταση έτσι ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε πλέον με αναθεωρημένη στάση απέναντι στην καθημερινότητα μας κάθε στιγμή που ίσως τώρα να σκεφτήκαμε πως θα χάναμε χωρίς να το καταλάβουμε .
Χρωστάμε να αγκαλιάσουμε την ατομική ευθύνη για να δώσουμε ζωή από την ζωή μας σε αυτούς που μας μεγάλωσαν κόβοντας στιγμές από την δική τους . Χρωστάμε να είμαστε υπεύθυνοι καθήμενοι στον καναπέ μας και ηρεμώντας από όλους και από όλα , στους παππούδες μας που είναι πάντα το αποκούμπι μας και οι σύμμαχοι στην πονηριά και την τρέλα της νεότητας απέναντι στα όσα οι γονείς μας ασκούν βέτο. Χρωστάμε υπευθυνότητα στους γονείς μας που μας μεγάλωσαν και που σκοπό έχουν να μας καμαρώσουν όπως επιθυμούμε ,μα για να μας δούνε να πετυχαίνουμε πρέπει να τους προστατέψουμε .
Να γίνει αυτή η μάχη αυτή που θα κερδίσουμε από τον καναπέ μας , από το κινητό μας από την οθόνη και το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μας. Να είμαστε δυνατοί και ψύχραιμοι όλοι γιατί δεν ξέρουμε για ποιον μπορεί η στάση μας αυτή να αποτελεί πηγή έμπνευσης και παράδειγμα .
Δεν είναι και τόσο άσχημη η καραντίνα από την στιγμή που μπορείς μακριά από τον κόσμο να πάρεις το κατοικίδιο σου και να κάνεις μια βόλτα , να περπατήσεις, να τρέξεις πάντα σεβόμενος αυτούς που αγαπάς αλλά και το κοινό καλό , άλλωστε είναι μια καλή ευκαιρία αυτές τις μέρες να κοιτάξουμε την ζωή μας και την καθημερινότητά μας .Ευκαιρία να καταλάβουμε ποιοι μας λείπουνε ή ποιοι νομίζουμε ότι μας λείπουν , σε ποιους λείπουμε και σε ποιους νομίζαμε ότι λείπουμε , ποιους αγαπάμε και ποιους αξίζει να ερωτευτούμε δίχως δεύτερη σκέψη στα “χρόνια” του Κορονοϊού ,μα πάνω από όλα να αγαπήσουμε εμάς και υπεύθυνα να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς εμπόδια στην καθημερινότητά μας και χωρίς απόσταση .
Είναι μια καλή περίοδος να ξεχωρίσει η “ήρα από το στάρι” μια καλή περίοδος να δείξουμε όλοι τον πραγματικό μας χαρακτήρα και το αίσθημα συλλογικής ευθύνης μέσω της ατομικής , να δείξουμε πως με ομοψυχία είμαστε ικανοί να δείξουμε τον τρόπο και τον δρόμο σε πλήθος άλλων κοινωνιών που είναι σε αντίστοιχη δυσμενή κατάσταση .
Σε μερικές μέρες θα ξαναφορέσουμε καλώς η κακώς πάλι μάσκες . Έως τότε ας δούμε τα πράγματα καθαρά ,ψύχραιμα και ήρεμα με αίσθημα ευθύνης και ας έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε την αλήθεια που θα αντικρίσουμε πως θα είναι αποτέλεσμα των πράξεων μας .
Ελάτε λοιπόν ας μείνουμε σπίτι για τους αυτούς που αγαπάμε και για αυτούς που επειδή μας αγαπάμε θα έκαναν τα πάντα για να μας έχουν στην ζωή τους , στο χέρι μας λοιπόν να βγούμε από όλο αυτό τον δαίδαλο αλώβητοι και νικητές .
Η ατομική ευθύνη ζήτημα ζωής για το κοινωνικό σύνολο
Γράφει η Aγνή Τσίπου
Παγκόσμιο σοκ! Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας.
Η Παγκόσμια κοινότητα ανακοινώνει καθημερινά μέτρα προστασίας των πολιτών.
Ο COVID-19 ήρθε για να αλλάξει τον τρόπο ζωής μας τις προτεραιότητες μας, τις σκέψεις μας αλλά και εμάς τους ίδιους.
Είναι η ώρα της μεγάλης ευθύνης που δεν υπολόγισες ποτέ.
Οφείλω να προστατεύω τον εαυτό μου γιατί η υγεία μου δεν είναι πια δεδομένη, είναι μια καθημερινή μάχη και θα την δώσουμε μαζί, γιατί πλέον δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, είμαστε εκτιθέμενοι στον ίδιο κίνδυνο και παλεύουμε για τον ίδιο λόγο.
Συμπεριφέρομαι υπεύθυνα και παίρνω όλα τα μέτρα υγιεινής που ανακοινώθηκαν ,γιατί έτσι απομακρύνω τον κίνδυνο τόσο για μένα όσο και για σένα.
Ξέρω ότι αν τα καταφέρω εγώ να μείνω μακριά από τον ιό θα τα καταφέρεις και εσύ.
Αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε με ευθύνη και σεβασμό ο ένας απέναντι στον άλλο.
Ίσως είσαι και εσύ ένα αντιδραστικό και ανήσυχο πνεύμα σαν και εμένα και αυτό να σε κάνει να έχεις την λανθασμένη αντίληψη, ότι κάποιος προσπαθεί να σου στερήσει την ελευθερία σου. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ανεύθυνη στάση σου μπορεί να κοστίσει την ζωή σου, την ζωή μου. Μην ξεχνάς ότι τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα.
Ο εφιάλτης αυτός κάποια στιγμή θα τελειώσει, γιατί τίποτα δεν μένει για πάντα και στη νέα μέρα που θα ξημερώσει δεν πρέπει να λείπει κανείς.
Το οφείλεις στον εαυτό σου!!!
