Είναι αλήθεια ότι στο πένθος για τον θάνατο του Κωστή Στεφανόπουλου μετέχουν, εκτός των πολιτικών και οι πλείστοι των Ελλήνων πολιτών. Των απλών ανθρώπων. Και αν για ένα μέρος των πολιτικών μπορεί κανείς να υποπτεύεται ότι το πένθος τους είναι υποκριτικό ή έστω «τυπικό», για τους πολίτες δεν συμβαίνει το ίδιο. Μετά τις δυο θητείες του στο ανώτατο αξίωμα της χώρας, είναι πολλοί εκείνοι που ειλικρινώς λυπούνται που τον χάσαμε. Έτσι συμβαίνει στον τόπο μας.
Τον ίδιο πολιτικό δεν τον θεωρήσαμε άξιο να εκλεγεί καν βουλευτής, στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις που μετείχε με το κόμμα που ίδρυσε, την Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗ.ΑΝΑ), όταν τον ψήφισε μόλις το 1,01% το 1989, ποσοστό που υποχώρησε στο 0,77% το 1990. Οπότε, αποκαρδιωμένος από αυτά τα αποτελέσματα, δεν έλαβε μέρος στις βουλευτικές εκλογές του 1993. Τελευταία προσπάθεια του, να κερδίσει τη λαϊκή αναγνώριση, ήταν το 1994, όταν μετείχε στις ευρωεκλογές, χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί ούτε ευρωβουλευτής, αφού απέσπασε ένα ποσοστό κατά τι μικρότερο από το φράγμα του 3%, δηλαδή 2,8%, οπότε και αποφάσισε να προχωρήσει στην διάλυση του κόμματος του.
Σε εκείνη την προεκλογική περίοδο, μου εξέφρασε ένα Σάββατο την ανυπόκριτη συγκίνηση και τις ευχαριστίες του διότι τον είχα αποκλειστικό καλεσμένο στην ωριαία τηλεοπτική εκπομπή μου στο «New Channel». Ο λόγος της συγκίνησης του ήταν ότι άλλα κανάλια, αλλά και εφημερίδες, τον είχαν «κομμένο». Πλήρωνε γαρ την θέση που είχε πάρει το 1989 κατά της παραχώρησης των τηλεοπτικών συχνοτήτων στους ιδιοκτήτες των εφημερίδων, από την συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Συνασπισμού.
Προσωπικώς του το χρωστούσα. Διότι αν και δεν είχαμε καμιά προσωπική γνωριμία, το 1988, τον είχα προτείνει ως μάρτυρα, με την ιδιότητα του υπουργού Εσωτερικών και πολιτικού προϊσταμένου της ΚΥΠ, στην μήνυση μου κατά του Τόμπρα. Και μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι παρά τις τόσες μεθοδευμένες αναβολές, επί σχεδόν τέσσερα χρόνια, όταν άλλοι πολιτικοί κουράσθηκαν να προσέρχονται στα δικαστήρια, εκείνος ήταν πάντοτε παρών.
Ως λαός του χρωστάμε τον τρόπο με τον όποια άσκησε τα καθήκοντα του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ιδίως δε την υπέροχη ομιλία του, όταν «τα είπε χύμα» στον φιλοξενούμενο «πλανητάρχη» Μπιλ Κλίντον. Πράγματι θα είναι «αιώνια η μνήμη του».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
