Στα τριάντα χρόνια της εμπλοκής με το όνομα της ΠΓΔΜ, μόνον δύο πρωθυπουργοί έφθασαν κοντά στη λύση. Ο Κώστας Μητσοτάκης και ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώτος ήταν έτοιμος να αποδεχθεί τη λύση «Νέα Μακεδονία», για την οποία πίεζαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Αλλά δεν το τόλμησε. Διότι είχε απέναντι του όχι μόνον την αντιπολίτευση, αλλά δύο εσωτερικά μέτωπα. Το ένα του Αντώνη Σαμαρά και το άλλο του Μιλτιάδη Έβερτ που «ανέμιζε» απειλή παραιτήσεως.
Όταν ειπε την περίφημη φράση ότι η υπόθεση του ονόματος «σε δέκα χρόνια θα έχει ξεχασθεί», θεωρούσε ότι θα είχε στο μεταξύ εκπληρωθεί ένα «προαπαιτούμενο». Ότι δηλαδή, η δική του κυβέρνηση, θα είχε δώσει μια λύση. Οπότε, «σε δέκα χρόνια», και στην Ελλάδα και στα Σκόπια, θα έμεναν μόνον οι «σκληροί εθνικιστές» να αναμοχλεύουν αυτό το θέμα. Αλλά δεν έγινε έτσι. Η λύση, τότε, τορπιλίσθηκε εκ των έσω. Και τώρα, τριάντα χρόνια μετά, το πρόβλημα παραμένει και μας διχάζει σε «πατριώτες» και «προδότες».
Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας έχει φθάσει και αυτός κοντά στη λύση του. Χωρίς το μειονέκτημα της εσωτερικής υπονόμευσης από το ίδιο του το κόμμα. Έχει βεβαίως το πρόβλημα της ενδοκυβερνητικής «αντιπολίτευσης», από την πλευρά των ΑΝΕΛ. Αλλά ελπίζει ότι, ακόμη και αν οι ΑΝΕΛ εναντιωθούν και αποχωρήσουν από την κυβέρνηση, υπάρχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να καλύψουν το κενό, υπερψηφίζοντας μια ρεαλιστική λύση.
Και εδώ ακριβώς αρχίζει κανεις να διερωτάται, τι έπαθε ξαφνικά ο κ. Τσίπρας. Διότι η επιλογή της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν» είναι ήκιστα ρεαλιστική. Οδηγεί, διεθνώς, στο χρηστικώς απλούστερο «Μακεδονία», σε «μακεδονική» εθνότητα και γλώσσα, και στην συνακόλουθη επιβίωση του αλυτρωτισμού. Ενώ το Νεομακεδονία, Νεομακεδόνες, νεομακεδονική, ήταν μια διέξοδος με ισχυρή διεθνή υποστήριξη.
Εδώ ανακύπτουν και οι ευθύνες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι δεν αρκεί να δηλώνει ο Κυριακός Μητσοτάκης ότι δεν αποδέχεται ονομασία με τον όρο Μακεδονία, ανατρέποντας και την γραμμή του πάτερα του, αλλά και τα όσα αποφθέχθηκε στο Βουκουρέστι η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, με υπουργό Εξωτερικών την αδελφή του. Πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες που να οδηγούν σε άρση του αδιεξόδου. Το «όχι» μπορεί να είναι προσφιλής τακτική ως αντιπολίτευση. Αλλά για τους «εν δυνάμει πρωθυπουργούς» υπάρχει υποχρέωση ευρηματικότητας και λύσεων.
.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
