Αποκαμωμένες, ανέβαιναν την Παύλου Μελά, κουβαλώντας σαν χελώνες όλο το βιός τους στην πλάτη. Όλη κι όλη η πραμάτεια τους ένα μεγάλο χαρτόκουτο, δεμένο στη ράχη τους με αυτοσχέδιους ιμάντες, δύο κόκκινες κορδέλες.
Στο πρώτο παγκάκι ξεπέζεψαν. Έβγαλαν από το κουτί τις αλλαξιές τους και από μια σακούλα νερό κάτι για να φάνε. Έκαναν το απαραίτητο τσιγάρο και ξαναζαλώθηκαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Ποιος ξέρει για πού…
Έμεινα να τις κοιτάζω όλη αυτή την ώρα, από καθαρή περιέργεια. Οι έννοιες της κούρασης, της ιδιωτικότητας και της αντοχής είχαν για τις δύο Ρομά, τελείως διαφορετικό περιεχόμενο.
Που το καινούργιο, θα μου πείτε. Πουθενά, θα σας απαντήσω, αλλά είναι χρήσιμο πολλές φορές στη συζήτηση για τη διαχείριση της πολυπολιτισμικότητας που παίρνει τελείως διαφορετικές διαστάσεις υπό το πρίσμα του νόμου ή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να στεκόμαστε ένα λεπτό και να δίνουμε σημασία στο προφανές, που είναι η διαφορετικότητα.
Δεν ξέρω που βρίσκεται ο τόπος συνάντησης με τους Ρομά, αλλά είναι σίγουρο ότι οποιαδήποτε προσπάθεια ένταξής τους σε ένα αστικό περιβάλλον με συγκεκριμένους κανόνες ή ενσωμάτωσής του σε ένα οποιοδήποτε σύστημα (πχ. Πανεπιστήμιο, σώματα ασφαλείας) δεν μπορεί να γίνει επ’ ουδενί με τη μορφή της απόφασης με κάθετη εφαρμογή, αν δεν έχει προηγηθεί πολλή δουλειά στη βάση.
Ιωάννα
