Αν υπάρχει αδιάψευστο “γράδο”, για να μετρήσουμε το βαθμό “οξύτητας” του εφιάλτη που πρόκειται να ζήσουν οι άνθρωποι στο Αφγανιστάν, τότε αυτό ειναι τα περιστατικά που βλέπουμε να εκτυλίσσονται στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Όπου, κάποιες μάνες, φθάνουν στο σημείο να πετάξουν τα βρέφη, ή τα τους, στα χέρια αγνώστων. Με την ελπίδα πως, όπου και να βρεθούν, θα ζήσουν καλύτερα από την κό-λαση που περιμένει τις ίδιες. Την κόλαση του φανατικοί ισλαμιστικού καθεστώτος, όπου πάνω από τα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχει η “σαρία”, ως όργανο που διευκολύνει την απόλυτη επικράτηση των φονταμενταλιστών.
Έχουμε κάνει τεράστια λάθη στον λεγόμενο κόσμο του δυτικού πολιτισμού. Δεν ειναι μόνο τα λάθη πο-λιτικών ηγετών ισχυρών χωρών, (Μπους, Μπλερ, Κλίντον, Σαρκοζί κλπ).. Αλλά και μεγάλης μερίδας δια-μορφωτών της κοινής γνώμης. Θυμάμαι χαρακτηριστικώς, πως κονταροχτυπιόνταν τα κείμενα μου , στην “Ελευθεροτυπία”, στα μέσα της δεκαετίας του ‘70, με εκείνα του μακαρίτη Χρήστου Θεοχαράτου. Ο οποίος υπό τον τίτλο “Αυτή ειναι επανάσταση”, επέχαιρε για την ανατροπή του Σάχη στο Ιράν. Όπως επέχαιραν και κάποιοι “χομεϊνικοί” στο ΠΑΣΟΚ. Χωρίς να διαβλέπουν τα επερχόμενα, Δηλαδή την ολο-κληρωτική δικτατορία των αγιατολάδων.
Κάποιοι αρνούνταν, είτε αδυνατούσαν, να καταλάβουν αυτό για το οποίο προειδοποιούσε ο Αμερικα-νός πολιτικός επιστήμονας Σάμιουελ Χάντιγκτον, με το βιβλίο του “Σύγκρουση πολιτισμών”, και από κορυφαίους πολιτικούς ο άλλοτε καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ. Ότι δηλαδή ζούμε την προ-παρασκευαστική φάση ενός νεου παγκόσμιου πολέμου. Όπου ο επιτιθέμενος θα ειναι το εν δυνάμει διαμορφούμενο “ισλαμικό τόξο”. Που ξεκινά από το Μαρόκο και φτάνει ως την Ινδονησία, και την Μα-λαισία.
Έχουμε πράγματι να κάνουμε με πόλεμο. Όπου ο εχθρός έχει όλα τα «πλεονεκτήματα» του φασισμού: Την γοητεία του ολοκληρωτισμού επί των ολιγοφρενών. Τον τυφλό φανατισμό που παράγει απύθμενο μίσος. Υπό την επιβαρυντική περίπτωση της χειρότερης μορφής φανατισμού: Τον θρησκευτικό. Τον συνδεδεμένο με «μάρτυρες» που θα πάνε στο «παράδεισο του Αλλάχ» και θα δρέψουν την ανταμοιβή της θυσίας τους, σε βουνά από πιλάφι και ποταμούς από μελί, όπου λούζονται τα “ουρί”.
Οι Ταλιμπάν ειναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω τους ειναι αυτοί που τους στήριξαν με όπλα, χρήμα, πολιτική συμπαράταξη. Από το Πακιστάν και το Κατάρ ως τον ΄Έρντογαν.
Βρισκόμαστε σε πόλεμο και είμαστε ακριβώς στην πρώτη γραμμή. Έχουμε “επιχειρησιακά σχέδια”;
