Με την ευκαιρία της επίσκεψης του Ομπάμα στην Ελλάδα, διαβάζεις διάφορα αφιερώματα διεθνών μέσων ενημέρωσης. Ένα από αυτά, το αμερικανικό πρακτορείο «Μπλούμπεργκ», ασχολείται με τα επαγγέλματα που άσκησαν διάσημοι πρόεδροι των ΗΠΑ στα έτη της νεότητας τους. Αναφορά ιδιαιτέρως διδακτική για έναν τόπο όπου εξελίσσονται δυο παράλληλα φαινόμενα: Από την μια η τεράστια ανεργία των νέων, που ξεπερνά το 50%. Και από την άλλη η νοοτροπία μιας γενιάς, της δικής μου, που επειδή περάσαμε δύσκολα παιδικά χρόνια, δεν διανοούμεθα ότι τα βλαστάρια μας, που τα σπουδάσαμε, είναι δυνατόν να κάνουν παρακατιανές δουλειές για να εξασφαλίσουν την επιβίωση και την ανεξαρτησία τους από την αρωγή γονέων ή παππούδων.
Ο ίδιος Ομπάμα εργάσθηκε ως παγωτατζής. Ο προηγούμενος δημοκρατικός πρόεδρος, Μπιλ Κλίντον, υπήρξε στην εφηβεία του …Ζήκος. Εργάσθηκε ως «το παιδί του καταστήματος τροφίμων». Καθ’ ημάς «μπακαλόγατος». Ο Ρίτσαρντ Νίξον κέρδιζε τα προς το ζην ξεπουπουλιάζοντας κοτόπουλα σε συνοικιακό κρεοπωλείο. Ο Ρόναλντ Ρίγκαν, πριν γίνει ηθοποιός σε καουμπόικες ταινίες, δούλευε ως ανειδίκευτος εργάτης σε τσίρκο, αμειβόμενος με 25 σεντς την ώρα. Ο δε Λίντον Τζόνσον πέρασε από διάφορα επαγγέλματα μεταξύ των οποίων δυο από τα πιο ταπεινά και καταφρονεμένα. Του στιλβωτή υποδημάτων, χυδαϊστή «λούστρου» και του ποιμένος ενός κοπαδιού με ερίφια, ελληνοτουρκιστί «τσομπάνης».
Ανεξαρτήτως της πολιτικής που ακλούθησε έκαστος, κανείς από τους προμνησθέντες δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθεί ότι «δεν έχει ιδέα από μεροκάματο». Ότι «δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα ένσημο πραγματικής εργασίας». Μια κατηγορία την όποια ακούμε συχνά να εκτοξεύεται εναντίον δικών μας πολιτικών, είτε προέρχονται από πολιτικά «τζάκια» ως κληρονόμοι της αποστολής να …μας σώζουν, είτε τα μόνα «ένσημα» τους αφορούν την πρότερη δράση τους ως «παιδιά του κόμματος». Το πολύ την συμμετοχή τους σε «αγωνιστικές κινητοποιήσεις», όπως οι καταλήψεις.
Σε μια από τις επισκέψεις μου στις ΗΠΑ, ο Αντώνης Διαματάρης, εκδότης του «Εθνικού Κήρυκα», που με φιλοξενούσε, δείχνοντας μου ένα τεράστιο ουρανοξύστη, μου ανέφερε ότι ανήκε στο πατερά του νεαρού που πριν από λίγο μας είχε σερβίρει τον καφέ μας. Και επειδή απόρησα, μου εξήγησε: «Είναι αδιανόητο να εμπιστευτεί στο παιδί του την διαχείριση μιας τεραστίας περιούσιας, αν, περα από τις σπουδες, δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει κάτι με τον ιδρώτα του».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
