Πίστευα πως τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια ανήκουν σ’ ένα μακρινό παρελθόν που οι εκλογές κερδίζονταν στους κερασμένους καφέδες στα καφενεία. Επιστρέφοντας στο σπίτι και αντικρίζοντας δύο φακέλους με τα ονόματα υποψηφίων του ίδιου κόμματος της αριστεράς, συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά ότι υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο τι λες και το τι κάνεις.
Οι εκλογές για τους υποψηφίους -ακόμα και σήμερα- είναι σταύρωμα ψηφοδελτίων, πέρασμα από μνημόσυνα και άλλους είδους κοινωνικά events, κεράσματα και καφέδες στους ιθαγενείς, κάποιοι εκ των οποίων θα θεωρήσουν κολακευμένοι που ο τοπικός βουλευτής τους έτεινε το χέρι.
Καμία πρωτοτυπία, αλλά κυρίως καμία διάθεση για κάτι περισσότερο. Κάτι που στο φινάλε θα μας δείξει ότι δεν είμαστε ακόμα στην εποχή του Γκόρτσου και του Μαντά.
Και η συνειδητοποίηση αυτή είναι ίσως η πιο απογοητευτική από όλα όσα βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες και συνοψίζονται στο “μη χείρον βέλτιστον”. Όταν το κριτήριο της ψήφου είναι απολιτίκ ή ανορθολογικό, τα πράγματα είναι δύσκολα, πολύ περισσότερο σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει κρίση σε όλα τα επίπεδα αυτή τη στιγμή και χρειάζεται επειγόντως καπετάνιο.
