Το καλοκαίρι στα νησιά έχει τον ήχο του τζιτζικιού. Εκείνο το χαρακτηριστικό και γνώριμο μεσημεριανό μονότονο τραγούδι, το οποίο στην αρχή νομίζεις ότι δεν θα μπορέσεις να αντέξεις, αλλά στη συνέχεια συνηθίζεις τόσο που όταν σταματάει σου φαίνεται ανυπόφορη η νεκρική σιγή.
Ο τζίτζικας είναι λίγο παρεξηγημένος, καθώς στο γνωστό μύθο του Αισώπου είναι αυτός που ξυπνά το μεσημέρι και πιάνει το τραγούδι μέχρι το βράδυ, χωρίς να τον απασχολήσει το μετά. Το αντίθετο ακριβώς δηλαδή του μέρμηγκα.
Η ιστορία του, όμως, μας λέει και κάτι άλλο. Ότι το τζιτζίκι, με μια πρώιμη μορφή, ζει σαν ταπεινό σκουλήκι κάτω από το έδαφος για δεκαεπτά χρόνια.Από τη στιγμή που βγαίνει στην επιφάνεια, και σκαρφαλώνει στα δέντρα, και βγάζει φτερά κι αρχίζει να τραγουδά, έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Λίγες εβδομάδες αργότερα, πεθαίνει.
Όταν ακούσεις, λοιπόν, τη συγκινητική του ιστορία, μπορείς να δικαιολογήσεις ίσως το ταπεινό τζιτζίκι που συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει αύριο. Ίσως γιατί κάτι μέσα τού λέει ότι δεν υπάρχει αύριο.
Τζιτζίκι ή μέρμηγκας, πάντως, είναι ρόλος που διαλέγει κάποιος απο την αρχή και υπηρετεί στη συνέχεια, περισσότερο ως στάση ζωής, παρά ως επίγνωση του μέλλοντος. Δικαιολογούμε πάντα το τζιτζίκι, αλλά το μέρμηγκα θαυμάζουμε για την προσήλωσή του στο στόχο.
Ιωάννα
Τα τζιτζίκια
Μοιραστείτε την είδηση
