Τι είναι τα Όνειρα Ψυχών; Δύο λέξεις χίλιες σημασίες. Σ’ αυτήν εδώ τη στήλη οι μαθητές και οι μαθήτριες του 3ου ΓΕΛ Κοζάνης μοιράζονται τα όνειρα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα από τα δικά τους ποιήματα, διηγήματα και άρθρα.
ΤΑ ΖΩΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΦΩΝΗ
Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ. Όλο μου το κορμί πονάει. Έχει πολύ φασαρία. Κάνει κρύο εδώ μέσα. Παίρνω μια στιγμή για να θυμηθώ τι έχει συμβεί, μάταια όμως. Ανοίγω τα μάτια και περιμένω να προσαρμοστούν στο λιγοστό φως που υπάρχει. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι. Εικόνες περνούν αστραπιαία από μπροστά μου, σαν ταινία. Μόλις κατάλαβα πώς βρέθηκα εδώ. Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά άδικα, ίσα που χωράω καθιστή στο κλουβί. Πιάνω το κεφάλι μου και βλέπω ότι έχω χτυπήσει. Αγγίζω και το υπόλοιπο σώμα μου, έχω παντού πληγές και είμαι γεμάτη αίματα. Με πιάνει πανικός, αρχίζω να φωνάζω παρακαλώντας για βοήθεια.
«Άδικα φωνάζεις», ακούω μια φωνή να λέει χασκογελώντας. Προσπαθώ να εντοπίσω την πηγή της φωνής. Κοιτάω δεξιά και αριστερά, αλλά δε βλέπω κανέναν. «Κοίτα πάνω», ακούω την ίδια φωνή. Σηκώνω το κεφάλι μου διστακτικά προς τα επάνω και μετανιώνω που τελικά το κάνω. Από το ταβάνι κρέμονται πάνω από είκοσι κλουβιά –σαν αυτά που βάζουμε μέσα πουλιά– με χοντρές και βαριές αλυσίδες. Μόνο που αντί για πουλιά έχουν μέσα ανθρώπους όλων των ηλικιών. Όλοι τους γυμνοί και πληγωμένοι. Μετά από κάμποση ώρα εντοπίζω τον άντρα που με φώναξε προηγουμένως. «Τι συμβαίνει εδώ;», τον ρωτάω με φωνή τρεμάμενη και σιγανή. «Τι εννοείς τι συμβαίνει; Δε βλέπεις;», μου απαντά με ειρωνικό τόνο, «Βρισκόμαστε στον πιο διάσημο ανθρωπολογικό κήπο του κόσμου. Θα γίνεις διάσημη μικρή μου», συνεχίζει με τον ίδιο ειρωνικό τόνο. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, νομίζω ότι αρχίζω να τρελαίνομαι. «Τι είναι αυτά που λες, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Εγώ μόνο ζωολογικούς κήπους ξέρω». «Δε βλέπεις συχνά ειδήσεις μάλλον. Τα πράγματα έχουν αλλάξει, πλέον τα ζώα κάνουν κουμάντο εδώ».
Από το πουθενά ακούω έναν δυνατό κρότο και μετά απόλυτη ησυχία. «Ήρθε η ώρα», μου ψιθυρίζει ο άντρας που βρισκόταν στο κλουβί ακριβώς από πάνω μου. Είδα μια μικρή μαϊμού και δύο μεγάλους πίθηκους να έρχονται προς το μέρος μου. Με βγάζουν από το κλουβί και με πηγαίνουν έξω σε ένα μικρό μέρος με χοντρό συρματόπλεγμα γύρω γύρω. Έχει παντού γρασίδι, λίγα κλαδιά δέντρων, πολλά φύλλα και έναν ψηλό βράχο στο κέντρο. Καθώς παρατηρώ τον χώρο, συνειδητοποιώ ότι υπάρχει κόσμος που με κοιτάει και προσπαθώ να καλύψω τη γύμνια μου. Μετά το πρώτο σοκ βλέπω ότι δε με κοιτάνε άλλοι άνθρωποι, αλλά ζώα όλων των κατηγοριών. Στα δεξιά μου βλέπω δύο μεγάλα λιοντάρια και τέσσερα μικρά, μάλλον είναι οικογένεια. Από την άλλη μεριά βλέπω δύο καγκουρό, τέσσερα άλογα, δύο ζέβρες, εφτά σκίουρους και ένα σωρό άλλα ζώα που δεν έχω ξαναδεί. Κάποια αλυχτούν, άλλα παίζουν και μερικά προσπαθούν να μου δώσουν κρυφά φαγητό και ρούχα, αλλά οι πίθηκοι, που προσέχουν τον χώρο, τους το απαγορεύουν και κάποιες φορές μάλιστα με χτυπάνε.
Ο ήλιος έχει πέσει, τα ζώα έχουν φύγει και εγώ επιστρέφω πίσω στο κλουβί μου. Η μαϊμού μού φέρνει μισό μπουκαλάκι νερό και μια λεπτή φέτα ψωμί. Κρυώνω», της φωνάζω αλλά δε φαίνεται να με ακούει. Αφού τρώω το λιγοστό φαγητό που έχω και πίνω επίσης το ελάχιστο νερό, προσπαθώ να ξαπλώσω και να ζεστάνω το σώμα μου. Το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς. «Μάλλον από την πείνα», σκέφτομαι. Αν τα ζώα έχουν δίκιο που μας το κάνουν αυτό; Εμείς οι άνθρωποι πάντα κακομεταχειριζόμασταν τα ζώα είτε για ρούχα, είτε για φαγητό ακόμα και για αξιοθέατο τα χρησιμοποιούσαμε. Μήπως λοιπόν πρέπει να δεχτούμε ότι αυτό μας αξίζει; Ή μήπως μπορούμε ακόμα να σώσουμε την κατάσταση;
Πραγματικά πιστεύω πως όλα αυτά θα συμβούν μια μέρα, αν συνεχίσουμε να φερόμαστε έτσι στα ζώα. Ας μπούμε νοητά στη θέση τους και να καταλάβουμε πόσο κακό τους κάνουμε. Αν θα δεχόμασταν να πάθουμε τα ίδια, ας συνεχίσουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, αλλά αν μπαίνοντας στη θέση τους νιώσουμε όλη τη φρίκη που νιώθουν αυτά, ας ενωθούμε και ας γίνουμε η φωνή που δεν έχουν, η φωνή που θα θέλαμε να μιλήσει και για μας.
