Η φοβέρα του “θα σας βγάλω στα κανάλια” δεν είναι τακτική ελληνική, ούτε ασυνήθιστη. Αποτελεί το ύστατο -ή τουλάχιστον αυτό που ο πολίτης αντιλαμβάνεται ως ύστατο- μέσο πίεσης, προκειμένου να κάνει τη δουλειά ή τη …βρωμοδουλειά του. Άνθισε κατά τα χρόνια του Δημοσιογράφου, οπότε ο δημοσιογράφος με Δ κεφαλαίο και ο κάθε δημοσιογράφος είχαν στα χέρια τους την παντοδύναμη εξουσία.
Μετά ήρθε ο καιρός του ίντερνετ και γέμισε ο τόπος από καταγγελτικό λόγο. Κυρίως ανώνυμες καταγγελίες ή και βιντεάκια, με τη διαδικασία αυτή να λειτουργεί περισσότερο ως μέσο εκτόνωσης, παρά ως κάτι άλλο.
Συνεχίζουμε κάθε λίγο και λιγάκι να διαβάζουμε ανώνυμες καταγγελίες για πραγματικές ή υποτιθέμενες αδικίες και παρανομίες.. Έτσι, όμως, τι επιτυγχάνεται στ’ αλήθεια; Πέρα από μια πρόσκαιρη δημοσιότητα που παίρνει ένα θέμα, αλήθεια γίνεται κάτι άλλο; Διορθώνεται η αδικία; Εφαρμόζεται μήπως ο νόμος;
Δεν είναι προτιμότερο αυτός που πράγματι αδικείται να διεκδικεί το δίκιο του πρώτα ή ταυτόχρονα μέσω της προβλεπόμενης διαδικασίας (ένσταση, ασφαλιστικά μέτρα, αγωγή κλπ.); Μάλιστα, έτσι, το πιθανότερο είναι ότι θα βοηθήσει και όλους τους επόμενους που θα αντιμετωπίσουν την ίδια διαδικασία και δεν θα αρκεστεί στο να πει απλά τον πόνο του.
Ιωάννα