Ας ξεκινήσουμε από το γελοίον του πράγματος. Αν επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα της ΕΣΗΕΑ δεν θα εκπλαγείτε μόνον για το πόσο πίσω είναι τεχνολογικώς, σχεδόν στην παλαιολιθική περίοδο της ηλεκτρονικής επανάστασης. Κυρίως θα εκπλαγείτε για το ότι οι διαγραφές δημοσιογράφων για τις πολιτικές απόψεις, ή αν θέλετε προτιμήσεις τους, δεν είναι είδηση. Παρασκευή μεσημέρι, δηλαδή τρεις μέρες μετά την απόφαση των «λαϊκών δικαστών» τύπου «συντρόφισσας Πόπης», που απασχόλησε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, για τους εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ, αυτό …δεν είδηση.
Ούτε η παραμικρή αναφορά. Μην ψάχνετε αδίκως για το αυτονόητο. Ούτε στις ανακοινώσεις του Διοικητικού Συμβουλίου, ούτε στις αποφάσεις του Πειθαρχικού υπάρχει, έστω η είδηση, ότι το «πρωτοβάθμιο πειθαρχικό», δηλαδή οι δυο εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και η πολύφερνος Πόπη της «ΑΝΤΑΡΣΙΑ», αποφάσισαν να μετατρέψουν την ΕΣΗΕΑ σε όργανο …λογοκρισίας πολιτικών απόψεων, από όργανο υπεράσπισης της ελευθερίας της έκφρασης. Πόσο μάλλον αν θέλατε να διαβάσετε το «σκεπτικό» αυτή της απόφασης.
Παρά ταύτα, στην προμετωπίδα της ιστοσελίδας εξακολουθεί να κυριαρχεί η ιστορική φράση του Ελβετού φιλέλληνα Ιωάννη Ιάκωβου Μάγερ, δημοσιογράφου της πρώτης εφημερίδας του Αγώνα, η όποια κοσμεί και την αίθουσα συνελεύσεων της ΕΣΗΕΑ: «Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης».
Ας έλθουμε τώρα στην ουσία της υπόθεσης. Ποιος προκήρυξε το δημοψήφισμα; Η κυβέρνηση. Η εξουσία. Ποια ήταν η θέση της κρατούσας εξουσίας κατά το δημοψήφισμα; Η πάση δυνάμει προπαγάνδα υπέρ του «Όχι». Αυτή ήταν η καθεστωτική γραμμή. Και η αντίθετη άποψη, η υποστήριξη του «ναι», ήταν η αντικαθεστωτική έκφραση της κοινοβουλευτικώς καταγεγραμμένης μειοψηφίας.
Αν λοιπόν, οι «καθ’ ων» εστράφησαν με προσφυγές ένθερμοι τινές οπαδοί της εξουσίας, «έκλεψαν στο ζύγι», κατά την προβολή των εκατέρωθεν απόψεων, ευνοήσαντες τους οιονεί αδυνάμους, τους μειοψηφούντες, στην αντιπαράθεση τους με την ισχύ της εξουσίας, είναι «άξιοι μάλλον επαίνου η ψόγου». Διότι η ουσία της Ελευθεροτυπίας, στις δημοκρατικές κοινωνίες, είναι η ανεμπόδιστη έκφραση των απόψεων της μειοψηφίας.
Τα άλλα, όταν δημοσιογραφικά όργανα λειτουργούν με πνεύμα χομεϊνικών λογοκριτών και «λαϊκών δικαστών» καθεστώτων τύπου ταλιμπάν και τζιχαντιστών, όπου επιτρέπεται η προβολή της μίας και μόνης «αλήθειας», εκείνης που αρέσει στην εξουσία, ουδεμία σχέση έχουν ούτε με την δημοκρατία, ούτε με την δημοσιογραφία. Απλώς γίνεται …της Πόπης.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
Μέλος, φευ, της ΕΣΗΕΑ
