Η υπόθεση της αξιολόγησης δεν είναι θέμα εμμονής σε ιδεοληψίες, ούτε προσκόλλησης σε διαδικασίες. Είναι θέμα ουσίας.
Πείτε πως έχετε ένα σοβαρό θέμα υγείας και θέλετε να επιλέξετε γιατρό. Πως θα τον επιλέξετε; Με κριτήριο το αν είναι χαβαλετζής;
Πείτε πως θέλετε να διαλέξετε έναν δάσκαλο για το παιδί σας. Πως θα κάνετε την επιλογή; Με κριτήριο τη δημοφιλία;
Πείτε πως θέλετε να αναθέσετε τα λογιστικά σας σε κάποιο φοροτεχνικό; Πως θα τον βρείτε; Με κλήρωση απο το τηλεφωνικό κατάλογο;
Τα ερωτήματα θα μπορούσαν να συνεχίζουν για κάθε καθημερινή μας επιλογή που γίνεται στη βάση της αξιολόγησης. Της καθημερινής και εξαντλητικής αξιολόγησης των διαθέσιμων πόρων μέσα στην ελεύθερη αγορά.
Γιατί, λοιπόν, στο σχολείο να εκπαιδεύουμε τα παιδιά διαφορετικά; Μήπως για να ανακαλύψουν αργότερα ότι το μοναδικό περιβάλλον που η αξιολόγηση δεν έχει θέση είναι προφανώς αυτό του δημόσιου τομέα; Δεν είναι άδικο;
Η ιστορία, λοιπόν, με την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων έχει τραβήξει σε μάκρος και κάποια στιγμή το «παιχνιδάκι» πρέπει να τελειώσει.
Δεν είναι παντού όλοι οι ίδιοι και προφανώς κάποιοι είναι εξαίρετοι. Ε, λοιπόν, αυτοί οι εξαίρετοι πρέπει επιτέλους να φανούν και να αναδειχθούν και οι υπόλοιποι να σταματήσουν να παίζουν «τυφλόμυγα».
Ιωάννα
[email protected]
