Προχθές στους Ανάργυρους. Από τις στιγμές που δεν ξεχνάς και ταυτόχρονα συνειδητοποιείς ότι είναι άλλο το να γράφεις και να διαβάζεις τις ειδήσεις απο μακριά, κι άλλο να ζεις απο κοντά την ένταση της στιγμής.
Δεν μπορείς να ξεχάσεις το απελπισμένο βλέμμα του ανθρώπου που λέει προς τον υπουργό και τον πρόεδρο της ΔΕΗ «ήρθε το πρωί ο φύλακας και μου λέει μαζέψτε τα (μάστε τα με τα ακριβή του λόγια) και φύγετε. Γυρίζω τότε προς τη γυναίκα μου και της λέω, τι να μαζέψουμε κορίτσι μου; Πήρα το μπουφάν μου και βγήκα έξω. Τι να μαζέψω;».
Δεν μπορείς να ξεχάσεις τα λιγοστά παιδάκια που εξακολουθούσαν να έχουν την ανεμελιά της ηλικίας τους.
Τους μεροκαματιάρηδες που ήξεραν ότι το κλείσιμο του ορυχείου σημαίνει ότι χάνουν τη δουλειά τους.
Τον καφετζή, αλλά και όλους τους ανθρώπους με τις μικρές τους επιχειρήσεις που πρέπει να τις κλείσουν, χωρίς να υπάρχει εναλλακτική.
Άνθρωποι της δουλειάς, που δεν ξέρουν πολλά γράμματα, που δεν καταλαβαίνουν απο νομοθετικές ρυθμίσεις, αγωγές και δικαστήρια, που κοιτούν στα μάτια όποιον «σωτήρα» εμφανίζεται, έτοιμοι να τον πιστέψουν.
Αυτοί οι άνθρωποι την πληρώνουν πάντα. Και μη μου πει κάποιος για τα «ρετιρέ» της ΔΕΗ, γιατί τα «ρετιρέ» δεν μένουν σίγουρα στους Ανάργυρους.
Στους Αναργύρους και στα άλλα χωριά των ορυχείων απόμειναν εκείνοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Ιωάννα
