Η κάλυψη των συμβάντων της περασμένης Κυριακής στη Νέα Σμύρνη -από την πλειονότητα των μέσων- υπήρξε προβληματική, ως εξόφθαλμο αποτέλεσμα α) των παθογενειών της αίθουσας σύνταξης (πχ. απουσία ασφαλιστικών δικλείδων που εξασφάλιζαν οι παραδοσιακοί πυλωροί), β) του ελλείμματος επαγγελματισμού (το πιθανότερο είναι ότι όσοι βρισκόταν στη ροή των μέσων τη συγκεκριμένη στιγμή έκαναν απλά κόπι-πέϊστ, αδιαφορώντας για τα στοιχειώδη) και γ) ότι ακόμα και οι βασικές αρχές της δημοσιογραφίας (διασταύρωση, αμεροληψία) αποτελούν «ψιλά γράμματα».
Για να γυρίσουμε πίσω στα βασικά, η δημοσιογραφία παρουσιάζει τα γεγονότα, προσπαθεί να φωτίσει τις πτυχές τους, να παρέχει ερμηνευτικό πλαίσιο και πάνω απ’ όλα είναι εκεί για να ελέγχει την εξουσία. Δημοσιογραφία σε διατεταγμένη υπηρεσία, εξαρτώμενη από pay-roll ή και δημοσιογραφία που ξεχνάει ότι δουλειά της δεν είναι να… δίνει μαθήματα, αλλά να παρουσιάζει γεγονότα, είναι εντόνως προβληματική με τις αρνητικές συνέπειες που κάτι τέτοιο έχει για την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου.
Αν κάτι μπορεί να αλλάξει αφορά κυρίως στην κινητοποίηση σε σχέση με τη διολίσθηση σε πρακτικές newsroom τύπου «αποκοπή επικόλληση» και πλήρες αναμάσημα των δελτίων και των ανακοινώσεων τύπου, μπας και σωθεί η τιμή του επαγγέλματος. Από την άλλη, στην αντίπερα όχθη, θα υπάρχει πάντα η «στρατευμένη» δημοσιογραφία, απλά εκεί δεν είναι τόσο θέμα εκπαίδευσης, αλλά αντίληψη περί τον ρόλο του δημοσιογράφου και του έργου που έχει αναλάβει απέναντι στην κοινωνία.
