Διάβαζα ένα άρθρο στο BBC για την εργασία από το σπίτι ή αλλιώς την τηλεργασία που ανέφερε μεταξύ άλλων πως «δεν είναι εύκολο να βρει κανείς την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική ζωή και τη δουλειά. Κι εκείνοι που το επιχείρησαν με την τηλε-εργασία; Στο Σαν Φρανσίσκο ή την Κοπεγχάγη, γράφει το BBC, δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσιολογικό να δουλέψει κανείς με τον υπολογιστή του από ένα καφέ ή από το σπίτι του με τις πιζάμες.
Η εργασία από το σπίτι προβάλλεται διαρκώς και περισσότερο ως ένας ιδανικός τρόπος για να συνδυάσει κάποιος πολλούς ρόλους μαζί. Είναι, όμως, ιδανικός στην πραγματικότητα;
Στο πολύ λίγο χρονικό διάστημα που δουλεύω μισές μέρες στο σπίτι και μισές στο γραφείο, διαπιστώνω ότι την κοινωνικοποίηση και την ζωντάνια που σου δίνει η συνύπαρξη με συναδέλφους, σου τη στερεί η εργασία από το σπίτι.
Γιατί η εργασία έξω από το σπίτι είναι προσεγμένη εικόνα, συνεργασία, παρέα ενίοτε και φιλία, συντροφιά και μια ευκαιρία να αλλάξεις μια κουβέντα, όταν το έχεις ανάγκη.
Αντιθέτως, δουλεύοντας από το σπίτι παγιδεύεσαι όλο και περισσότερο στη μοναξιά, συνηθίζεις στην ατημέλητη εικόνα του εαυτού σου και στην εσωτερικότητα των σκέψεών σου και εν τέλει χάνεις όλη αυτή τη διάδραση που σου δίνει η συναδελφικότητα.
Ψηφίζω δουλειά έξω από το σπίτι ως το καλύτερο φάρμακο.
ΥΓ. Το άρθρο γράφτηκε το 2018 πολύ πριν ξεκινήσουν όλα αυτά.
