Πάντα με εντυπωσίαζαν οι εκδηλώσεις αγάπης και οι εκφράσεις περηφάνειας των ανθρώπων για τον τόπο τους. Ειδικά οι Κρητικοί φτάνουν σε σημείο υπερβολής, όταν εξυμνούν τα καλά του τόπου τους και παινεύουν τα προϊόντα τους. Και πάντα, μα πάντα, όσοι ζουν μακριά ψάχνουν τρόπο να επιστρέψουν.
Εμείς, πάλι, Μόρντορ την ανεβάζουμε, Μόρντορ την κατεβάζουμε στα διάφορα ιντερνετικά μιμίδια την έρμη την πόλη μας και με την πρώτη ευκαιρία κάνουμε παράπονα για το καιρό της το καλοκαίρι και όχι μόνο. Χιουμοριστικά μεν, αλλά βγαίνει αυτό το παράπονο του γιατί δεν είμαστε κάπου πιο ευήλια και ευάερα.
Χρειάζεται κοινωνιολογική έρευνα για να καταφέρουμε να βρούμε το γιατί -στην πλειονότητά μας- δεν λάμπουμε όταν μιλάμε για την πόλη μας και δεν απαριθμούμε υπερήφανοι τους μεγάλους Κοζανίτες που διέπρεψαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (ανάθεμα κι αν τους ξέρουμε!).
Μια εξήγηση είναι ότι οι προηγούμενες γενιές δεν καταφέρνουν να περάσουν στις επόμενες την αγάπη για τον τόπο ως κάτι ζωντανό που πρέπει να καλλιεργείται διαρκώς. Ίσως πάλι ο τρόπος που γίνεται αυτό να έχει πολλά στοιχεία παρελθοντολαγνείας και μια προσέγγιση «καθαρότητας» που δεν έχει πια καμία αναφορά στο σήμερα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν αγαπάμε την πόλη μας κι αυτό φαίνεται. Στον τρόπο που (δεν) τη διαφημίζουμε, στο βαθμό που (δεν) τη στηρίζουμε, στην απάθεια που έχουμε περί τα κοινά, στην απουσία μας από τα δρώμενα και σε άλλα πολλά. Αν, όμως, δεν την αγαπήσουμε εμείς που ζούμε εδώ, τότε ποιος;
