Το διάγγελμα του πρωθυπουργού ήταν μια σειρά συμβολισμών. Χτισμένο πάνω στο μύθο του Οδυσσέα και της επιστροφής του στην αγαπημένη Ιθάκη (φυσικός χώρος όπου γυρίστηκε και το διάγγελμα), αλλά και στο ομώνυμο ποίημα του Καβάφη.
Ήταν ένα μασάζ στα μυαλά μας. Γιατί μας αρέσει να ακούμε ότι είμαστε πολυμήχανοι και όλα τα μπορούμε. Γιατί βρήκε εύφορο έδαφος και συντονίστηκε με τα στερεότυπα που κουβαλάμε οι περισσότεροι στο κεφάλι μας.
Οι πολυμήχανοι Έλληνες που κάνουν το μεγάλο ταξίδι, χωρίς να υποκύπτουν σε Σειρήνες και άλλους πειρασμούς και τελικά φτάνουν στον πολυπόθητο προορισμό.
Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Είναι αυτό το τέλος ενός επώδυνου ταξιδιού ή χάσαμε δέκα χρόνια τώρα χωρίς να έχουμε αλλάξει στην ουσία, παρά μόνο προσπαθώντας να αλλάξουμε βιτρίνα;
Ωραίοι οι συμβολισμοί και η επίκληση στο συναίσθημα και σ’ ένα ένδοξο παρελθόν. Καλή και η σύνδεση με την αρχαία τραγωδία σχετικά με την ύβρι, αλλά η αλήθεια είναι ότι το τέλος των μνημονίων είναι μια ανύπαρκτη προς το παρόν συνθήκη. Μια κατασκευή που δεν ξέρουμε σε αυτή τη φάση ποιον μπορεί να παρηγορήσει, αλλά και σε τι μπορεί να εξυπηρετήσει, γιατί είναι προφανές ότι ακόμα τις Συμπληγάδες περνάμε. Και το χειρότερο δεν γίναμε σοφότεροι ώστε να καταλάβουμε οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Ιωάννα
[email protected]
