Μεταξύ των μεγάλων αλλαγών που έφερε η πανδημία στη ζωή μας ήταν και η αλλαγή του τρόπου εργασίας. Για όσους και όσες εργάστηκαν με τηλεργασία, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισαν ήταν οι ατέλειωτες ώρες μπροστά στην οθόνη.
Πονεμένες μέσες, επιβαρυμένα χέρια και κατακόκκινα μάτια είναι τα “παράσημα” που πήραμε από ενάμισι πλέον χρόνο εργασίας εν μέσω πανδημίας. Μα πάνω απ’ όλα ένα χαοτικό πρόγραμμα, χωρίς τα απαραίτητα διαλείμματα και το χρόνο ξεκούρασης.
Η παρουσία στο σπίτι, το γεγονός ότι σε βρίσκουν σπίτι, σε κάνει να αισθάνεσαι, αλλά και να γίνεσαι άμεσα διαθέσιμος. Μέχρι που οι συναντήσεις στις πλατφόρμες αργά το βράδυ γίνονται ο κανόνας και τα όρια μεταξύ ιδιωτικού και εργασιακού χώρου δυσδιάκριτα, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να εργάζονται εκτός του κανονικού ωραρίου εργασίας τους, διαταράσσοντας την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.
Το δικαίωμα στην αποσύνδεση, εκτός από την νομική του κατοχύρωση που επιτεύχθηκε με πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό και σε εθνικό επίπεδο, πρέπει να ισχύσει και στην πράξη με ευθύνη κατά κύριο λόγο των εργοδοτών που θα αντιληφθούν ότι η αποδοτικότητα εξαρτάται άμεσα από τις συνθήκες εργασίας.