9 και 10 Δεκεμβρίου στο Θεατροδρόμιο Κοζάνης
Η θεατρική ομάδα «Επέκεινα», υπό την αιγίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Γαλάτειας – Παραολυμπιονίκη Ζαχαρία Φωστήρα, φέρνει την επιτυχημένη παράσταση «Το φιλί της γυναίκας αράχνης» του Μανουέλ Πουίγκ, σε μετάφραση του Νίκου Κέφαλου και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ιωαννίδη, στο Θεατροδρόμιο Κοζάνης (Αγίας Παρασκευής 14), το Σάββατο 9 και την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου.
Λίγα Λόγια από τον Σκηνοθέτη
Η κατάχρηση εξουσίας και άσκησης βίας δεν έχει πολιτική και κοινωνική ταμπέλα, μπορεί να προέλθει τόσο αριστερόστροφα όσο και δεξιόστροφα. Εξάλλου, σημασία δεν έχει τι δηλώνεις ότι είσαι αλλά τι πραγματικά αισθάνεσαι.
Καμία φορά δεν αντέχουμε τον εαυτό μας γι’ αυτό θέλουμε να απαλείψουμε τον απέναντι που γίνεται καθρέπτης μας. Σε ένα κόσμο που πλέον σχεδόν όλοι λέμε ότι αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα για να είμαστε political correct τίθεται το ερώτημα, πόσο άνετα νιώθουμε τελικά όταν αυτή βρίσκεται και κινείται δίπλα μας; Μήπως ακόμα και η χρήση του όρου είναι από μόνη της ρατσιστική; Ίσως δεν θα έπρεπε να υπάρχει ο όρος «διαφορετικότητα» αλλά μόνο άνθρωποι μοναδικοί.
Γιατί επί της ουσίας πρόκειται για το θέμα αποδοχής του «είναι» μας, του εαυτού μας αρχικά και του άλλου στη συνέχεια. Τότε ο κόσμος δεν θα έχει ούτε Τυράννους ούτε βία. Ένα βαθιά πολιτικό και κοινωνικό έργο τολμήσαμε να μελετήσουμε και ελπίζουμε που θα κοινωνήσει μαζί μας στις παραστάσεις να νιώσει καλύτερα, όπως και εμείς, για τον εαυτό του όσο και για την ανθρώπινη φύση.
Λίγα Λόγια για τον Συγγραφέα
Ο Αργεντίνος συγγραφέας Μανουέλ Πουίχ (1932 – 1990), επαναστάτης και εξεγερμένος σε όλη του την ταραχώδη ζωή, υπέστη αλλεπάλληλες διώξεις, που δεν στόχευαν μόνο τα πολιτικά του πιστεύω (αριστερός), αλλά και τη σεξουαλική του ταυτότητα (ομοφυλόφιλος). Στο Φιλί της Γυναίκας Αράχνης, που λαμβάνει χώρα το 1975 σε μια φυλακή της Αργεντινής, καταθέτει μεταμφιεσμένο σε μυθιστόρημα ένα σημαντικό κομμάτι της εμπειρίας του, υπαρξιακής και πολιτικής, παρακολουθώντας δυο αντιθετικούς χαρακτήρες, με κοινό όμως και αδιαπραγμάτευτο το αίτημα τους για ελευθερία. Τοποθετεί τους ήρωές του μέσα σε μια καταπιεστική συνθήκη εγκλεισμού και τους προετοιμάζει για μια μεγαλειώδη υπέρβαση, που θα αποτελέσει το κορυφαίο γεγονός του έργου.
Λίγα Λόγια για το Έργο
Βρισκόμαστε στις φυλακές της Αργεντινής του 1975 όπου δύο φαινομενικά διαφορετικοί κρατούμενοι μοιράζονται το ίδιο κελί. Ο ένας ποινικός και ο άλλος αντικαθεστωτικός. Ο Μολίνα είναι ομοφυλόφιλος και διώκεται για παράνομη πιάτσα, ενώ ο Βαλεντίν είναι αγωνιστής της αριστεράς και φυλακίζεται για τις πολιτικές του ιδέες. Οι κόσμοι τους μοιάζουν εντελώς συμβατοί.
Μέσα στη φυλακή του κελιού αλλά και του σώματος που δεν ταιριάζει στη ψυχή του, ο Μολίνα αποδράει από την πραγματικότητα μέσα από λαμπερές, ατμοσφαιρικές και ρομαντικές ταινίες της δεκαετίας του πενήντα, που του εξασφαλίζουν μια πολύτιμη διαφυγή. Είναι αυτός που αναλαμβάνει το νοικοκυριό του κελιού, μαγειρεύει, καθαρίζει, φροντίζει και περιθάλπει τον συγκρατούμενό του. Παραμένει πάντα ονειροπόλος αλλά και έτοιμος ανά πάσα στιγμή να ταυτιστεί με κάποιο ελκυστικό και λαμπερό γυναικείο πρότυπο, να ζήσει μαζί της τον ρομαντισμό αλλά και τον κίνδυνο και είναι πάντα πρόθυμος να αποδεχτεί στο τέλος την μοίρα του.
Από την άλλη, ο Βαλεντίν είναι ένα σκληρό αρσενικό, πολιτικοποιημένος, ανυποχώρητος, ασυμβίβαστος. Τον ενδιαφέρει μόνο η πραγματικότητα την οποία θέλει και παλεύει να ανατρέψει.
Είναι ενταγμένος στην αριστερά και αγωνίζεται για τη δημοκρατία και αυτό δίνει νόημα και μονοπωλεί τη ζωή του. Δεν έχει χρόνο για συναισθήματα, ανθρώπινες σχέσεις και όνειρα.
Ο Μολίνα δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για τα κηρύγματα του Βαλεντίν όπως και εκείνος για τις φανταστικές διαφυγές του Μολίνα, που τον ανακουφίζουν από τον πόνο του. Ωστόσο, πρέπει να συνυπάρξουν στο ίδιο κελί κι αυτό θα φέρει σιγά σιγά ένα κλίμα οικειότητας που θα μετεξελιχθεί σε αλληλεγγύη και θα αποκτήσει χαρακτηριστικά ερωτικής σχέσης καθώς ο Μολίνα που νιώθει ευάλωτος απέναντι στον αρρενωπό Βαλεντίν, δεν θα αργήσει να τον ερωτευτεί.
Κι ενώ στην αρχή ο λόγος που τον πλησιάζει κάθε άλλο παρά αθώος είναι, καταλήγει να εμπλακεί και αυτός στον ιστό της γοητείας του Βαλεντίν αλλά και του πολιτικού του αγώνα που αυτός εκπροσωπεί για χάρη του έρωτα.
Συντελεστές
Συγγραφέας του έργου είναι ο Manuel Puig, η μετάφραση είναι του Νίκου Κέφαλου, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ιωαννίδη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια έχουν επιμεληθεί η Βενετία Νάση και η Εύη Μιμίκου, τον σχεδιασμό του φωτισμού η Εύη Παπαμάρκου και τη μουσική επιμέλεια έχει κάνει ο Κωνσταντίνος Σιδηρόπουλος. Βοηθός Σκηνοθέτη είναι η Ελίζα Χαλυβοπούλου, την κατασκευή του σκηνικού έχουν κάνει οι Κώστας Λάζογλου – Ανδρέας Σολωμίδης, χειριστής φώτων είναι η Γλυκερία Παπαδοπούλου, χειριστής ήχου η Κέλλυ Πιλαλίδου, ενώ το τρέιλερ της παράστασης έχει κάνει ο Κώστας Μανουσαρίδης, στο οποίο παίζει η Μένια Ρώμα και τέλος, οι φωτογραφίες της παράστασης είναι του Θοδωρή Χλιάπα.
Παίζουν οι Αδάμ Γαβριηλίδης (Βαλεντίν) και Κωνσταντίνος Σιδηρόπουλος (Μολίνα), ενώ η φωνή του διευθυντή είναι του Τάσου Ανδρεάδη.
Η τιμή του εισιτηρίου για τη γενική είσοδο είναι 7€, ενώ για τα ΑμεΑ είναι δωρεάν.
