Το καρκίνωμα των μεταστάσεων

Όπως ήταν αναμενόμενο, κατά την συζήτηση, επί της κυβερνητικής πρωτοβουλίας για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, το θέμα που κυριάρχησε ήταν οι διαβόητες «μεταγραφές» βουλευτών, προκειμένου νε εξασφαλισθεί ο «μαγικός αριθμός» των 151. Με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας να αναφέρεται επιμόνως και απαξιωτικώς στην πρόδηλη συναλλαγή του Μεγάρου Μαξίμου με τους «πρόθυμους». Αλλά και με τον πρωθυπουργό να απαντά ότι και η Νέα Δημοκρατία έχει δεχθεί στους κόλπους της βουλευτές που «αποστάτησαν» από τα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν.
Όσοι έχουμε την κακή τύχη να μας έχει επισκεφθεί ο καρκίνος, γνωρίζουμε ότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι οι μεταστάσεις. Και αυτό δυστυχώς συμβαίνει στην πολιτική μας ζωή. Και δεν συμβαίνει σήμερα για πρώτη φορά. Είναι χρόνια κακοήθεια του δημόσιου βίου μας. Που φούντωσε στα χρόνια των πρώτων μεταπολεμικών κοινοβουλίων, κορυφώθηκε το 1965 και επανήλθε στην ενεργεία από το 1977. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα για να θυμηθούν οι πολίτες τις εκδηλώσεις αυτής της κακοήθειας. Ενός καρκινώματος που κάποτε πρέπει να λάβει ένα τέλος.
Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος κώδικας δεοντολογίας ως προς την λειτουργία των κόμματων και τις ηθικές υποχρεώσεις των βουλευτών.
Κάποιοι από τους οποίους, όταν τους γυαλίσουν χάντρες εξουσίας, η όταν αισθανθούν ότι το κομματικό «τραίνο» στο οποίο επιβαίνουν, «δεν τρίβει» πια, με περισσή ευκολία αλλάζουν πολιτικό όχημα, επικαλούμενοι άλλοτε το «εθνικό συμφέρον», άλλοτε τα «συμφέροντα των πολιτών» και άλλοτε μια δίκη τους ερμηνεία της λαϊκής εντολής που έχουν λάβει.
Τα κάνουν αυτά με την βεβαιότητα ότι δεν θα βρεθούν ξεκρέμαστοι. Ότι δεν θα μείνουν «έξω από μαντρί» ώστε «να τους φάει ο λύκος», κατά τη ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία του προβλήματος. Όχι μόνον σε εκείνους που είναι «πρόθυμοι» να αλλαξοπιστήσαν, αλλά σε εκείνους, τους πολιτικούς ηγέτες, που σπεύδουν αμέσως να τους υιοθετήσουν, ενίοτε δε και να σφάξουν τον μόσχο το σιτευτό για χάρη τους. Να τους προσφέρουν κυβερνητικά και κομματικά αξιώματα.
Αν θέλουμε να απαλλάξουμε τον δημόσιο βίο μας από αυτήν την κακοήθεια, πρέπει να καθιερωθεί η απαγόρευση αυτών των μεταστάσεων. Όποιος διαφωνεί, καθίσταται ανεξάρτητος. Και δεν επιτρέπεται σε κανένα κόμμα να τον περιλάβε στα ψηφοδέλτια του, για τις αμέσως επόμενες εκλογές. Μετά, ας τον κρίνουν οι πολίτες.