Είναι άραγε περισσότερες οι κακές ειδήσεις σήμερα; Δεν τολμάς να ανοίξεις μέσο ενημέρωσης και να σου το κακό, το σοκαριστικό, το τραγικό. Για ποιον να πρωτοκλάψεις; Τα παιδιά της Κιβωτού, το κορίτσι θύμα βιασμού, το διπλανό σου ή εκείνον που χάθηκε στο σεισμό στη μακρινή Αϊτή;
Κάθε είδηση και μια τραγωδία, κάθε ανάρτηση και μια φοβερή ιστορία. Αν ζούσε σήμερα ο Marshall McLuhan, πατέρας της φράσης “όλοι ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό”, θα μας έλεγε πιθανότατα ότι αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες της παγκοσμιοποίησης και της συμπίεσης του χωροχρόνου.
Είσαι χιλιάδες μίλια μακριά, αλλά τραβάς ζόρια για τον κοντινό σου άνθρωπο στο Μαλί, γιατί τα έφερε έτσι η μοίρα και πίνετε καφέ καθημερινά μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πόση δυστυχία, όμως, μπορεί να χωρέσει του ανθρώπου το κεφάλι; Έτσι, φτάσαμε στο σημείο να είναι -ή να το παίζουν- όλοι στεναχωρημένοι, αφού “δε βλέπεις τι γίνεται γύρω μας;”. Δεκτό και κατανοητό.
Η φάση, όμως, πάντοτε κάπως έτσι παιζόταν, απλά οι άνθρωποι πριν από 50 χρόνια ήταν προστατευμένοι στο μικρόκοσμό τους χάρη στην έλλειψη πληροφορίας για το τι γινόταν στο διπλανό χωριό. Οπότε κάπως έτσι καταλήγουμε στο λιγότερη ενημέρωση, λιγότερα βάσανα. Ή μήπως όχι;
