Ο.Κ. Όλοι έχουμε βρίσει τα “πουλημένα” κανάλια. Είναι αυτό το συναίσθημα του “λατρεύω να μισώ”. Απο τη μια τα βρίζουμε, κι απο την άλλη καταπίνουμε αμάσητο ότι μας σερβίρουν. Εξάλλου δε φταίμε εμείς που δε φιλτράρουμε τι βλέπουμε, φταίνε μόνο οι άλλοι.
Το θέμα, όμως, με τις άδειες πρέπει να το διαχωρίσουμε. Πρέπει να του βγάλουμε το συναίσθημα και να το αντιμετωπίσουμε μόνο ως γεγονότα και δεδομένα. Ποια είναι τα δεδομένα, λοιπόν;
Πρώτον, όπως επισημαίνει ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου Σταύρος Τσακυράκης, “η ελευθερία του λόγου επιβάλλει να δοθούν τόσες άδειες όσες είναι εφικτό τεχνολογικά. Αν όλοι είχαμε τη δυνατότητα για τηλεοπτική εκπομπή, όπως έχουμε για έκδοση εφημερίδας, τότε όλοι θα είχαμε δικαίωμα άδειας”.
Δεύτερον, ότι όσο πιο ψηλά ανεβαίνει το τίμημα της δημοπρασίας, τόσο πιο πολλά θα αναμένει να βγάλει στη συνέχεια ο πλειοδότης. Περισσότερα χρήματα, τόσα -που ας μη γελιόμαστε- δεν θα βγουν ποτέ απο τα κανάλια, σημαίνει αναμφίβολα μεγαλύτερη διαπλοκή.
Τρίτον, ότι όλη αυτή η διαδικασία χτίζεται πάνω σε μια εντελώς ασαφή βάση. Γιατί τέσσερις άδειες μόνο; Ποιος καθορίζει πόσα χρειάζεται ένα κανάλι για να είναι βιώσιμο και πάει λέγοντας.
Το ελληνικό μιντιακό σύστημα είναι χτισμένο πάνω σε παραδοξότητες, οι περισσότερες εκ των οποίων συνδέονται με μια και μόνο λέξη, αμετάφραστη σε άλλη γλώσσα. Τη λέξη διαπλοκή.
