Η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν τις εξαιρέσεις στον κανόνα που θέλει τα Πανεπιστήμια στις περισσότερες χώρες του κόσμου να επιλέγουν και να οργανώνουν τα ίδια τον τρόπο εισαγωγής των νέων φοιτητών/τριών τους στα προγράμματα σπουδών.
Εδώ την πρωτοβουλία και την τελική απόφαση σχετικά με τον τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων, αλλά και τους αριθμούς των νεοεισερχομένων, έχει το Υπουργείο Παιδείας, ενώ παντού αλλού είναι ευθύνη των ίδιων των ιδρυμάτων.
Σε ότι αφορά στο πρώτο σκέλος που έχει να κάνει με τον τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων, το αδιάβλητο του κεντρικού συστήματος των Πανελλαδικών εξετάσεων φαίνεται πως αποτελεί ένα πρώτης τάξεως επιχείρημα για να μην ξεκινήσουν συζητήσεις αναθεώρησης του ακολουθούμενου πιστά έτη και έτη τώρα μοντέλου.
Όταν φτάνουμε, όμως, στο θέμα του καθορισμού του αριθμού των υποψηφίων, εκεί υπάρχει ζήτημα. Έγινε ακόμα μια φορά προφανές από την ανακοίνωση των φετινών βάσεων και τους αριθμούς των επιτυχόντων.
Παιδιά πέρασαν στα Πανεπιστήμια -αφού ΤΕΙ δεν υπάρχουν πλέον- με 0.8 βαθμολογία, αφού η πληθώρα των θέσεων εγγυάται εισαγωγή ακόμα και σε κάποιον που στην κόλλα έγραψε μόνο το όνομά του.
Παιδιά που ενδεχομένως δεν ήθελαν ποτέ να σπουδάσουν αυτό που έβαλαν στο μηχανογραφικό τους, αλλά το συμπεριέλαβαν στη λογική του «να έχω ένα πτυχίο».
Απο την άλλη, τα ίδια τα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι υποχρεωμένα να υποδεχτούν στις αίθουσες, στα εργαστήρια και στα αμφιθέατρα (που δεν έχουν) αριθμό φοιτητών, πολλαπλάσιο από αυτόν που μπορούν να αντέξουν.
Κι εκεί αρχίζουν οι εκπτώσεις…
Ιωάννα
