Τα απομεινάρια μιας μέρας
Μυθιστόρημα
Καζούο Ισιγκούρο
μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου
Ψυχογιός, 2017
328 σελ.
«Εντέλει, τι έχουμε να κερδίσουμε αναλογιζόμενοι συνεχώς το παρελθόν, κατηγορώντας τον εαυτό μας για το γεγονός πως η ζωή μας δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε;
Ο Καζούο Ισιγκούρο ζωγραφίζει με την πένα του το συγκινητικό πορτρέτο του Στίβενς, του τέλειου μπάτλερ, και του κόσμου του, που ξεθωριάζει στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Στίβενς, ύστερα από δεκαετίες υπηρεσίας στο Ντάρλινγκτον Χολ, μόνος του μια μέρα στην αγγλική ύπαιθρο, ξεκινά ένα ταξίδι στο παρελθόν σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τον εαυτό του ότι έχει υπηρετήσει την ανθρωπότητα προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον “μεγάλου ηθικού αναστήματος τζέντλεμαν” Λόρδο Ντάρλινγκτον. Όμως, στη μνήμη του παραμονεύουν αμφιβολίες για την αληθινή φύση της “μεγαλοσύνης” του Λόρδου Ντάρλινγκτον, και ακόμα μεγαλύτερες αμφιβολίες για τη φύση της δικής του ζωής.
Ένα σύγχρονο κλασικό μυθιστόρημα, μια όμορφη αναπόληση της ζωής ανάμεσα σε δύο πολέμους σε μια αγγλική έπαυλη, μια καθηλωτική επίκληση σε χαμένα όνειρα και χαμένους έρωτες.»
Ο Καζούο Ισιγκούρο γεννήθηκε στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας το 1954, αλλά σε ηλικία πέντε ετών ήρθε με την οικογένειά του στη Βρετανία. Με το πρώτο του μυθιστόρημα “A pale view of hills” (1982), κέρδισε το βραβείο Ουίνιφρεντ Χόλντμπι. Το δεύτερο μυθιστόρημά του “An artist of the floating world” (1986), βραβεύτηκε με τα βραβεία Ουίτμπρεντ και Σκάνο ενώ ήταν επίσης υποψήφιο για το βραβείο Booker. Το 1989, με το “The remains of the day” (“Τα απομεινάρια μιας μέρας”) όχι μόνο κέρδισε το βραβείο Booker αλλά έγινε διάσημος σ’όλο τον κόσμο. Το επόμενο μυθιστόρημά του “The unconsoled” (“Ο απαρηγόρητος”), κυκλοφόρησε το 1995 και τιμήθηκε με το βραβείο Τσέλτενχαμ. Το 1998 χρίστηκε από το γαλλικό κράτος Ιππότης των Τεχνών και των Γραμμάτων. Το μυθιστόρημα “When we were orphans” (“Τότε που ήμασταν ορφανοί”) κυκλοφόρησε το 2000 και ήταν και αυτό υποψήφιο για το βραβείο Booker. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2017 επειδή, σύμφωνα με τη Σουηδική Ακαδημία “αποκάλυψε στα μεγάλης λογοτεχνικής δύναμης μυθιστορήματά του την άβυσσο κάτω από την ψευδαίσθησή μας ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τον κόσμο”.
10 και μία δεκαετίες πολιτικών διαιρέσεων: Οι διαιρετικές τομές στην Ελλάδα την περίοδο 1910-2017
Η δεκαετία του 1910, Εθνικός Διχασμός
Θανάσης Διαμαντόπουλος
Επίκεντρο, 2017
88 σελ.
«Στη νέα σειρά μελετών του ο Θανάσης Διαμαντόπουλος ερμηνεύει και αναλύει τις διαιρετικές τομές που σφράγισαν και διαπέρασαν την πολιτική ζωή της χώρας, κατά τη διάρκεια των 11 δεκαετιών από το κίνημα στο Γουδί μέχρι σήμερα. Σε 11 τεύχη – καθένα εκ των οποίων μελετά και από μια δεκαετία – καταγράφεται η σύγχρονη πολιτική ιστορία από την οπτική των μειζόνων πολιτικών και παραταξιακών διαιρέσεων, εξετάζοντας το κοινωνικό, ιδεολογικό και ψυχολογικό υπόστρωμα των πολιτικών αντιπαραθέσεων που προσδιόρισαν κάθε δεκαετία της πολιτικής ζωής της χώρας και του εθνικού δημόσιου βίου γενικότερα.
Το παρόν πρώτο τεύχος θέτει στη διάθεση των αναγνωστών την κρίσιμη δεκαετία του 1910 που σφραγίστηκε από την καταλυτική και κυρίαρχη παρουσία του Ελευθερίου Βενιζέλου, την ανορθωτική ώθηση που έδωσε στην ελληνική κοινωνία και την κοινωνικοπολιτική πόλωση που προκάλεσε, που μετεξελίχθηκε στη συνέχεια σε Εθνικό Διχασμό. Ο βενιζελικός εθνικισμός, στοχεύοντας σε μια ανασημασιοδότηση της παραδοσιακής Μεγάλης Ιδέας, προσέβλεπε σε διαμόρφωση ισχυρών οικονομικών συμμαχιών και αλληλεξαρτήσεων, σε αναζήτηση νέων αγορών – αν όχι ζωνών επιρροής, στην οικονομική αξιοποίηση των οποίων θα μετείχε η χώρα μας- και σε διαμεσολαβητικό ρόλο της Ελλάδας ανάμεσα στην ανεπτυγμένη Δύση και την πλούσια σε πρώτες ύλες Ανατολή. Ο αντιβενιζελικός, αντίθετα, στόχευε πρωτίστως στην -συμβολικού εν πολλοίς χαρακτήρα- αναζωογόνηση των παραδοσιακών ζωτικών μύθων της φυλής, στα συλλογικά της απωθημένα, στη λυτρωτική επίλυση των εκκρεμοτήτων του ελληνισμού με την Ιστορία και τις ήττες του. Στα μάτια των βενιζελικών οι κωνσταντινικοί φάνταζαν -όχι ως γερμανόφιλοι, αλλά- ως γερμανόδουλοι. Και, αντίστοιχα στα μάτια των κωνσταντινικών, οι βενιζελικοί ως αγγλόδουλοι και αγγλοϋποκινούμενοι. Η χώρα είχε επομένως χωριστεί σε δύο παρατάξεις, κάθε μια εκ των οποίων εθεωρείτο από τους αντιπάλους της ως παράταξη προδοτών. Η δεκαετία του 1910 τέλειωσε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο να είναι το άμωμο και άσπιλο ίνδαλμα της μιας παράταξης και η εωσφορική έκφραση του κακού για τους οπαδούς της άλλης. Ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα για όσους ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τις ρίζες και τις εκφάνσεις των πολιτικών διαιρέσεων που διαπέρασαν την ελληνική κοινωνία, από την προ της έκρηξης του Εθνικού Διχασμού περίοδο μέχρι τις ημέρες μας.»
Σε τέσσερα συνοπτικά εγχειρίδια ο καθηγητής και πολιτικός επιστήμονας Θανάσης Διαμαντόπουλος παραδίδει μια ιστορία κατάθεσης γεγονότων που αφορούν τις πολιτικές διαιρέσεις από το 1910 έως το 1940.
Στο πρώτο τεύχος που αφορά τη δεκαετία του 1910 καταγράφεται το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα που γέννησε τον βενιζελικό αλλά και τον αντιβενιζελικό εθνικισμό. Στο δεύτερο έχουμε τη δεκαετία του ’20 που σφραγίστηκε από δύο εκθρονίσεις και τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στο τρίτο έχουμε την αναζωπύρωση του ιστορικού Διχασμού των προηγούμενων δύο δεκαετιών. Και στο τέταρτο έχουμε την δεκαετία του 40, την κατοχή, την απελευθέρωση αλλά και τον εμφύλιο πόλεμο.
