Κάθε χρόνο τα ίδια! Όσο περισσότερα λαμπάκια, τόσο μεγαλύτερο το σκοτάδι της χριστουγεννιάτικης μελαγχολίας! Κι όλο λέω μεγάλωσα, φτάνει με τις μελαγχολίες! Δεν περιμένω κάτι τώρα πια για να μου φτιάξει τη διάθεση. Μου αρκεί ένα ζεστό κρεβάτι, ένα ζεστό φαΐ και κάποια μάτια που αγαπώ να χαμογελούν. Κι όμως έρχεται κι απλώνεται όπως η ομίχλη στη νύχτα αυτή η μελαγχολία και σκεπάζει όλα τα λαμπιόνια. Είναι που με κουράζει αγιάτρευτα αυτή η ψεύτικη λάμψη τους. Θέλω να λάμπουν οι ματιές των ανθρώπων που κοιτάζω και τα δικά μου μάτια να ανταποδίδουν τη λάμψη τους κι αντίστροφα. Θέλω να λάμπουν οι αγκαλιές όταν ενώνονται, οι ψυχές όταν κουμπώνουν. Να λάμπουν οι άγγελοι που πέταξαν μακριά μας και να φωτίζουν από εκεί πάνω το μαύρο του ουρανού μας.
Όμως χρειάζομαι τη λάμψη τους κάθε εποχή του χρόνου, όχι μόνο τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων. Είναι το εφήμερο της λάμψης που μου βαραίνει τη διάθεση. Είναι που νιώθω σαν επισκέπτης στην πόλη μου, σαν τουρίστας, σαν περαστικός σε μια άλλη παράλληλη ζωή! Είναι που νιώθω σαν να πληρώνω για να μείνω μερικές μέρες σε ξενοδοχείο που ονομάζεται «Χριστούγεννα»! Είναι που ξέρω πως θα «ξεστολίσουμε» σε λίγες μέρες τα σπίτια, τους δρόμους, τις ψυχές μας…
Κι ύστερα θα σκύψουμε και πάλι το κεφάλι και θα βουτήξουμε στον ωκεανό της καθημερινότητας, θα γίνουμε τα γνωστά πιόνια της αυτοποιημένης μας ζωής δίχως ίχνος λάμψης επάνω μας!
Συγγνώμη για το θράσος μου μα ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ! Έχω ανάγκη τα Χριστούγεννα δώδεκα μήνες το χρόνο. Αυτό είναι όλο!
Καλά Χριστούγεννα και τώρα και πάντα…
Ελένη Δεληβοριά
