Από τη φίλη και αναγνώστρια της εφημερίδας μας Α.Μ., κάτοικο του κέντρου της πόλης λάβαμε την παρακάτω επιστολή:
Για να είσαι άνθρωπος δεν χρειάζεται να είσαι μορφωμένος, ούτε με πολλά χρήματα. Η ανθρωπιά είναι συνείδηση, είναι αντίληψη για το πώς αισθάνεται ο διπλανός σου και πως θα ήθελες να αισθάνεσαι εσύ στη θέση του.
Ζω στο κέντρο αυτής της πόλης όλη μου τη ζωή και την αγαπώ. Εκείνη, όμως, δεν με αγαπάει. Πως αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός ότι γύρω μου ορθώνονται διαρκώς εμπόδια και είμαι καταδικασμένη τα τελευταία έξι χρόνια να ζω σε κατ’ οίκον περιορισμό; Βλέπετε είχα την ατυχία (και τύχη υπό μια έννοια) να δοκιμαστώ από τα μωρουδιακά ακόμα χρόνια με τις αντοχές του σώματός μου και να μάθω πολύ καλά και από πρώτο χέρι τι σημαίνει αναπηρία.
Αντί, όμως, όσο τα χρόνια περνούν οι άνθρωποι να γίνονται πιο ευαίσθητοι με την αναπηρία, με λύπη μου διαπιστώνω ότι αρκετοί –ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις- δεν λένε να καταλάβουν κάποια πράγματα. Πως αλλιώς να εξηγήσω ότι τα καταστήματα καφέ και φαγητού της γειτονιάς μου απλώνουν τα τραπεζοκαθίσματά τους, κλείνοντας σχεδόν την είσοδο του σπιτιού μου και δεν επιτρέπουν έτσι την πρόσβαση μεταφορικού μέσου για να με παραλάβει, ώστε να πάω στο γιατρό;
Δίπλα, σε αυτούς έρχεται η αναισθησία των υπηρεσιών του δήμου που δεν φρόντισαν κλείνοντας τον πεζόδρομο, να με ενημερώσουν και να μου δώσουν ένα κλειδί για τις μπάρες για την περίπτωση της έκτακτης ανάγκης. Ούτε φροντίζουν καθημερινά για την τήρηση των νόμων και των κανονισμών περί τραπεζοκαθισμάτων, εφαρμόζοντας τα όσα έχει αποφασίσει η Επιτροπή Κυκλοφοριακού.
Αν γράφω αυτή την επιστολή με τη μορφή διαμαρτυρίας, είναι γιατί θέλω να γίνει κάτι και να αλλάξει αυτή η συμπεριφορά όχι τόσο για μένα, όσο για τις γενιές που έρχονται. Για να μπορούμε όλοι να ζούμε με αξιοπρέπεια και να μην αναγκαζόμαστε να εκλιπαρούμε και να ζητιανεύουμε τα αυτονόητα.
