Έχω ακούσει αρκετές φορές γυναίκες παλαιότερων κυρίως γενιών να διαμαρτύρονται «γιατί δεν έζησαν τη ζωή τους».
Στην αρχή μου ακουγόταν παράξενο, γιατί τουλάχιστον στη δική μου γενιά και σε αυτές που ακολουθούν, οι γυναίκες έχουμε σχεδόν ίσες ευκαιρίες με τους άνδρες για να φέρουμε τη ζωή μας στα μέτρα μας, στο βαθμό που μπορούμε.
Τώρα κάθε φορά που το ακούω, μου φαίνεται μόνο στενάχωρο. Η συνειδητοποίηση του ότι ζεις μια ζωή που δεν έχεις ορίσει, μια ζωή που έχουν ορίσει οι άλλοι για σένα και η ευχαρίστησή σου προέρχεται μόνο απο την ευχαρίστησή τους.
Ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι είναι σύζυγος και παιδιά, δεν δικαιολογείται αυτός ο τρόπος σκέψης για τις γυναίκες του σήμερα, όπου κι αν έχουν γεννηθεί.
Η φροντίδα της οικογένειας, το μεγάλωμα των παιδιών είναι σημαντικότατες στιγμές που πρέπει, όμως, να ισορροπούν με στιγμές που είναι εντελώς προσωπικές και αφορούν στην προσωπική φροντίδα, όποιο χαρακτήρα κι αν έχει αυτή.
Διαφορετικά, τα χρόνια περνούν αφήνοντας τα δικά τους σημάδια και όταν ξαφνικά εκλείψουν τα αντικείμενα της λατρείας και της φροντίδας, το μόνο που μένει πίσω είναι άνθρωποι χωρίς ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Ιωάννα
[email protected]
