Και τελικά, πώς διαχειριζόμαστε την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου; Ειδικά όταν είναι κάποιος ιδιαίτερα δικός μας άνθρωπος και κοντινός;
Νιώθουμε χαμένοι και αποπροσανατολισμένοι μετά από μία τέτοια εμπειρία. Ότι είμαστε αδύναμοι και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Λάθος. Μέγα λάθος να σκεφτούμε με τρόπο που θα μας πληγώσει ακόμη παραπάνω. Συμφωνώ στο ότι θα κλάψεις, θα φωνάξεις και θα κάνεις την ίδια ερώτηση που κάνουμε όλοι σε τέτοιες περιπτώσεις… Γιατί σε μένα;
Υπάρχει κάτι πολύ ουσιώδες πίσω από αυτό. Αυτή η απώλεια θα σου διδάξει ότι τη ζωή πρέπει να τη ζεις κάθε στιγμή, με κάθε τίμημα και με τους ανθρώπους που αγαπάς. Θα σου διδάξει επίσης, να μην είσαι αχάριστος και να εκτιμάς κατάλληλα όλα τα πράγματα και τις καταστάσεις που αποτελούν τη ζωή σου. Παρ’ όλα αυτά, φυσικά και θα υπάρξει ένα διάστημα μέσα στο οποίο θα επιλέξεις εσύ ο ίδιος πώς θα διαχειριστείς και θα βιώσεις τον πόνο σου. Κάποια στιγμή περνάει… Ξεθυμαίνει και ο θυμός της άρνησης. Αυτό το άτομο που έχασες πάντα θα πλανιέται σαν ανάμνηση στο μυαλό και μετά η απουσία απλά θα γίνει συνήθεια. Θα μάθεις να ζεις με αυτό. Θα σε κάνει πιο δυνατό και μπορεί να σε αλλάξει λίγο. Αναπλάθεται ο άνθρωπος μέσα από κάτι τέτοιο. Είναι ένα μάθημα ζωής, μία πρόκληση την οποία πρέπει να την βγάλεις εις πέρας και να συνεχίζεις να προσπαθείς. Να παλεύεις… Και κυρίως να είσαι ευγνώμων για όλα τα καλά της ζωής σου.
Τέλος, να κρατάς τα όμορφα… Η ζωή του ανθρώπου είναι έτσι φτιαγμένη που τα άσχημα υπερτερούν των καλών. Αλλά γι’ αυτόν τον λόγο όταν συμβαίνουν τα καλά, αυτές οι στιγμές είναι και οι πιο εκλεπτυσμένες, οι πιο όμορφες… Συνεχίζουμε με δύναμη και θάρρος. Να έχουμε τόλμη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μας πως όλα μπορούμε να τα ξεπεράσουμε ή έστω να τα διαχειριστούμε όπως πρέπει. Συνεχίζουμε και παραμένουμε δυνατοί.
Επιμέλεια: Παναγιώτα Γεωργία Γάτα, Σπουδάστρια Δημοσιογραφίας Συντακτών και Ρεπόρτερ του ΔΙΕΚ Κοζάνης
