Αποφασίζοντας αυθαίρετα για τα Πανεπιστήμια

Στη χώρα μας ο αριθμός των εισακτέων, αλλά και η χωροθέτηση των τμημάτων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα αποφασίζονται με κάποιον αυθαίρετο, μη συστηματικό τρόπο. Άλλοτε δηλαδή με βάση το ποια εκλογική περιφέρεια θέλουν οι κυβερνώντες να βολευτεί, άλλοτε με το που επιζητούμε να δημιουργήσουμε μια τεχνητή ανάκαμψη, άλλοτε με το που θα βρουν θέσεις εργασίας …»εκλεκτά» μέλη ΔΕΠ. Πάντοτε, όμως, σχετίζονται με πιέσεις απο συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων και είναι αποτέλεσμα κομματικών τακτικισμών.
Ποτέ δεν υπήρξε μια βασική θέση και άποψη για το πως πρέπει να κινηθεί το σύστημα. Πχ. θα μπορούσαμε να έχουμε ως βάση τη σύνδεση με την αγορά εργασίας. Τι ζητά η αγορά εργασίας; Γιατρούς; Γιατρούς θα εκπαιδεύσουμε.
Ή θα μπορούσαμε, πάλι, να θεωρούμε τελείως ξεχωριστά πράγματα την είσοδο στην τριτοβάθμια απο την αγορά εργασίας και να επιτρέπουμε σε όλους όσοι επιθυμούν την είσοδο, εφόσον πληρούν κάποια κριτήρια. Αυτό, όμως, θα προϋπέθετε άλλες υποδομές και άλλους μηχανισμούς εισαγωγής και αξιολόγησης εντός των Πανεπιστημίων.
Εμείς, αντί σαφούς γραμμής, φαίνεται πως κινούμαστε μόνο με βάση ότι περιστασιακά βολεύει. Άλλοτε ανοίγουμε, κι άλλοτε κλείνουμε τμήματα, κατά πως συμφέρει την εκάστοτε ηγεσία. Χωρίς σαφή αιτιολογία, εκτός κι αν σαφής αιτιολογία θεωρούνται οι στο παρά πέντε βουλευτικές τροπολογίες ή υπουργικές αποφάσεις που δεν στηρίζονται σε κανένα τεκμηριωμένο σκεπτικό.