Αυτή την εβδομάδα βρέθηκα από μικρές (ευτυχώς) κακοτυχίες της ζωής, ως συνοδός, δύο φορές στο Μαμάτσειο. Τη μια το Σάββατο στα επείγοντα, στο peak της δράσης της φοβερής και τρομερής γρίπης που δεν έχει αφήσει κανέναν όρθιο και τη Δευτέρα το απόγευμα στην παιδιατρική.
Κι επειδή τα πράγματα μόνο όταν τα ζεις (που δεν χρειάζεται να τα ζεις όλα, αλλά έρχεται κάποτε κι αυτή η ώρα) τα αντιλαμβάνεσαι στις ακριβείς τους διαστάσεις, εντόπισα κάποια πράγματα που ελπίζω να μην αδικούν, αλλά ούτε και να χαϊδεύουν τα αυτιά.
Προφανώς και από υποδομές το νοσοκομείο μας δεν σκίζει. Αν αναζητά κανείς ξενοδοχειακό εξοπλισμό και καθαριότητα πεντάστερου, έπαιξε κι έχασε.
Έχει, όμως, ανθρώπους καλούς να δουλεύουν. Ευγενείς, περιποιητικούς, με ενδιαφέρον μεγάλο τόσο για την 89χρονη κυρία που χτύπησε στο χέρι, όσο και για τους μικρούς και τις μικρούλες που ταλαιπωρούνται από μια ίωση. Θα μου πείτε αυτό φτάνει;
Για να είμαστε ακριβείς. Οι άνθρωποι του Μαμάτσειου, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, προφανώς και δεν θα αποκτήσουν ποτέ την εμπειρία σε περιστατικά των εφημεριών του Ευαγγελισμού. Ούτε τον εξοπλισμό και τα εργαστήρια των μεγάλων πανεπιστημιακών νοσοκομείων. Ως προς αυτό, λοιπόν, ξεκινούν με ένα ντισαβαντάζ, το οποίο προσπαθούν -και σε μεγάλο βαθμό πετυχαίνουν- να καλύψουν με την καλή διάθεση που έχουν και την επιστημονική αρτιότητα που οι περισσότεροι κουβαλούν και τους προχωρά ακόμα πιο μπροστά.
Για το λόγο αυτό ας είμαστε δίκαιοι και ακριβείς σε ότι ζητάμε, αν κι αυτό δεν είναι τόσο εύκολο στις στιγμές έντασης που ακόμα και η ολιγόωρη παραμονή σε ένα νοσοκομείο κρύβει.
Ιωάννα
Στα επείγοντα
Μοιραστείτε την είδηση
