Το πρόβλημα με την ιστορία του «Φακελάκη» των Σερρών είναι ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι συνηθισμένη και δεν τους πειράζει κιόλας. «Έλα μωρέ τέτοια γίνονται παντού» είναι η συνηθισμένη επωδός.
Όταν αντιμετωπίζεις, λοιπόν, ένα γεγονός ως περίπου αυτονόητο, δεν υπάρχει περιθώριο να το λύσεις. Γιατί να λύσεις κάτι το οποίο εν τέλει δεν σε ενοχλεί;
Εδώ που τα λέμε, αν όλα αυτά μας ενοχλούσαν, θα ψάχναμε να βρούμε τρόπους να τα αντιμετωπίσουμε. Να αναζητήσουμε έστω μεθόδους να τα περιορίσουμε. Πως; Ζητώντας αξιολόγηση, καταγγέλοντάς τα, συζητώντας ανοιχτά γι’ αυτά.
Αν τα θεωρούμε περίπου φυσικά, κι αν δεν μας ενοχλεί που η αξιολόγηση των καθηγητών είναι μια ανυπόληπτη διαδικασία, ενώ οι φοιτητές αγαπούν εκείνους που «βρίσκουν τα κουμπιά τους» και τους βάζουν καλούς βαθμούς, τότε προφανώς δεν θεωρούμε το πρόβλημα σοβαρό.
Λύσεις, λοιπόν, υπάρχουν. Για όλα τα θέματα, συμπεριλαμβανομένου και του «Φακελάκη». Αρκεί να θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα μας, κι όχι απλά να αποδεχόμαστε ότι θα ζούμε με αυτό.
Η αξιολόγηση είναι η βασικότερη. Και φυσικά η πιο δίκαιη που θα βγάλει εκτός παιχνιδιού τους Φακελάκηδες και ταυτόχρονα δεν θα τους μπερδεύει με όλους τους υπόλοιπους. Αυτούς που ούτε «τα πιάνουν», ούτε «την πέφτουν», ούτε και εκμεταλλεύονται την εξουσία τους.
Ιωάννα
